In samenwerking met Square-Enix ontwikkelde nieuwkomer HexaDrive hun debuut, The 3rd Birthday, waarin het verhaal van Parasite Eve en Parasite Eve II wordt vervolgd. Doet deze PlayStation Portable sequel zijn PlayStation voorgangers eer aan?

Een gemakkelijke klus werd het zeker niet; een vervolg maken op een game wiens voorgangers door het grootste deel van je doelpubliek is vergeten, vereist enige inspanning. HexaDrive heeft echter een goede oplossing bedacht. We mogen opnieuw spelen als Aya Brea, maar sinds haar laatste verschijning is er iets mysterieus gebeurd. De tijd ging wel vooruit, maar Aya zelf werd jonger. Haar eerdere aanrakingen met de ‚Eve‘ hebben haar speciale krachten opgeleverd, maar ze is ook haar geheugen kwijt. Zelf heeft ze dus geen idee wat er gebeurd is in de originele Parasite Eve games, waardoor nieuwkomers in de franchise dus samen met haar de belangrijkste feiten kunnen ontdekken. Op deze manier is dus weinig achtergrond-informatie nodig, maar dat betekent niet dat het een game is die gemakkelijk te begrijpen valt. De game draait al snel rond zijn metafysische thema’s als identiteit en bestaan, die opkomen door de literaire achtergrond van Parasite Eve en de nieuwe gameplay-mechaniek. The 3rd Birthday is een game die iets verder gaat dan het typische verhaal-opzet binnen een game, wat het nodig maakt om toch goed op te letten in alle tussenfilmpjes.


Het verhaal wordt duidelijk geholpen door die vele tussenfilmpjes die er absoluut fantastisch uitzien voor een PlayStation Portable game. Het openingsfilmpje, waarin de Twisted op Kerstavond 2012 New York City aanvallen, ziet er gewoon verbluffend uit en had evengoed de start van een PS3 of Xbox 360 game kunnen zijn. Ook latere tussenfilmpjes bieden zeer cinematische ervaringen aan met veel beweging en gedetailleerde personages. Er is ook de nodige voice-acting en muziek voorzien binnen deze scčnes om de filmische ervaring te versterken. In de gameplay zelf is het natuurlijk minder, de omgevingen vallen af en toe in herhaling en je bent meestal beperkt tot kleine, lineaire ruimtes. Tegelijk zul je in deze scčnes ook af en toe visueel verwend worden met een indrukwekkend zicht op je werk. Op deze manier weet The 3rd Birthday toch een stevige indruk achter te laten. Door een korte speelduur zul je er echter te weinig van genieten, de game kan al op zo’n vijf uur uitgespeeld worden. Dankzij cheatcodes die je vrijspeelt, zet de game je aan tot een soort ‚New Game+‘ maar een echte toevoeging aan de speelduur is het niet.

Na het eerder vernoemde overdonderende openingsfilmpje begint natuurlijk het spelen en dan valt al snel op dat The 3rd Birthday toch een andere speelstijl heeft dan beide voorgangers. Sterker nog, de game valt eigenlijk nog het beste te vergelijken met een totaal andere Square-Enix game, namelijk MindJack. Ook The 3rd Birthday is namelijk een shooter waarin jouw hoofdpersonage zelf fysiek geen gevaar loopt. Aya gebruikt de Overdive kracht waarmee ze lichamen van andere soldaten overneemt en die haar toelaten om continu naar iemand anders te springen als er nog andere levende soldaten zijn. Door te veranderen van lichaam krijg je toegang tot andere wapens en tot de gezondheid van het andere lichaam, wat ideaal is als je vorige lichaam net op sterven ligt. Het zorgt ook voor meer tactisch werk want door snel te wisselen kun je ook vijanden telkens van achter aanvallen of hen van alle kanten tegelijk laten beschieten. Doe genoeg schade en je kunt zelfs naar je vijand springen om die te vernietigen met een zogenaamde Overdive Kill. In MindJack was dit systeem totaal de moeite niet, maar hier is het de basis voor een strategisch steekspel met de bazen.


Natuurlijk is dat geen reden om hen simpelweg op te offeren, je verdient meer punten als je alle soldaten laat overleven wat kan door hen bijvoorbeeld in cover te steken. Dit levert je ook meer ervaringspunten op, welke Aya sterker maken. Perfect is het echter nog niet. Zo is de besturing nog al lomp aangezien je beweegt met de analoge stick en de camera op de D-Pad steekt. In het begin gaat dit nog, maar eens je wordt overspoeld met vijanden of je de Liberation mode activeert waardoor je zelf sneller gaat; is het gewoon niet meer bij te houden. Je verliest soms gewoon het overzicht en denkt dat deze toch beter op console had verschenen. Een ander nadeel is dat Aya zeer traag is, ontwijken gaat dan ook slecht en je raakt dus zeker gefrustreerd als je hierdoor weer eens sterft. Je kunt nu eenmaal niet continu blijven Overdiven omdat je niet altijd overlevende soldaten hebt. Ook het systeem met Over-Energy chips die elkaar kunnen overschrijven en die aan elkaar kunnen linken, is nodeloos ingewikkeld en zonder dit systeem ben je een vogel voor de kat.

Al bij al is de gameplay wel uniek, maar hij had op vele punten beter gekund. Een betere besturing, een langere story mode en wat meer open omgevingen zoals bij de baasgevechten hadden The 3rd Birthday veel beter gemaakt. De besturing maakt de game redelijk frustrerend en zorgt ervoor dat je vaak lange stukken opnieuw moet spelen. Desondanks wordt de speelduur niet echt opgedreven, wat de zwakke punten van The 3rd Birthday blootlegt, en die zwakke punten zorgen ervoor dat de originele gameplay niet tot zijn recht komt.