De point & click adventure is een genre wat een speciaal plekje in mijn gamehart heeft. Met veel plezier speelde ik de Broken Swords, Monkey Islands en soortgelijke avonturen op mijn PC. Helaas is het genre niet meer zo populair als het ooit was, maar met ontwikkelaars als Arberth Studios lijkt er een klein lichtje te branden aan het eind van een lange, donkere tunnel. Dit lichtje is Rhiannon: Curse of the Four Branches, maar de vraag is of het kan ontvlammen tot een zee van licht…

Rhiannon is de naam van de paardengodin in de Mabinogion, mythologieën uit Wales en omstreken. Rhiannon, welke we in de Germaanse mythologie kennen als Epona (welke bij de Zelda-fans ook een belletje moet doen rinkelen), is ook de naam van een meisje. Deze puber, enig kind, is samen met haar vader en moeder verhuisd naar Ty Pryderi, een oud, afgelegen huis ergens in Wales. Al snel loopt het daar fout wanneer ze stemmen hoort en geesten aanschouwt. Pa en ma Sullivan doen het echter af als eenzaamheid in combinatie met rondgierende hormonen en een tekort aan aandacht, maar wanneer het niet op lijkt te houden besluiten ze tijdelijk het huis te verlaten. Hier kom jij als speler, onder de naam Chris, in beeld. Als oude vriend van de familie wordt je gevraagd op het huis te passen (het zou je inderdaad maar gebeuren dat je huis in Wales het op een lopen zet…) en de kat te voeren. Vanaf het moment dat je het terrein betreedt begint het gedonder al en mag jij je opmaken voor een aantal uren flink griezelen met spookverschijningen, vreemde geluiden, dichtklappende deuren en een mooi verhaal dat gebaseerd is op de eerder genoemde mythologieën. De in Wales gevestigde ontwikkelaar Arberth Studios heeft duidelijk een passie voor deze vertellingen en dat straalt er vanaf! Het drietal heren wat (op enkele anderen na zoals testers e.d.) voor deze game verantwoordelijk is heeft op dit gebied alles uit de kast getrokken.



Rhiannon: Curse of the Four Branches is een traditionele point & click adventure. De game bestaat uit vaste achtergronden waarover je met je muis glijdt op zoek naar voorwerpen om te pakken, dan wel te bestuderen. Via pijlen kun je naar rechts of links kijken of 180 graden draaien. Door boven in beeld te klikken kun je naar voren lopen om zo een nieuw stukje gebied bestuderen. Deze manier van voortbewegen is hopeloos ouderwets en, erger nog, desoriënterend. In de grote ruimtes zie je makkelijk een ‘scherm’ over het hoofd, waardoor je net dat voorwerp mist en in kleine ruimtes raak je het overzicht kwijt, omdat er teveel schermen gebruikt worden voor een ruimte welke daar veel te klein voor lijkt. Dat men bij Arberth Studios duidelijk fan van het genre is blijkt wel uit de moeilijkheidsgraad. Voorwerpen liggen kunstig verstopt, soms zelfs zo onduidelijk dat je puur door toeval (oftewel, elke pixel met je muis afzoeken) een voorwerp vindt wat je verder helpt in Ty Pryderi. De puzzels waarin je deze voorwerpen gebruikt zijn wel logisch en duidelijk, een pluspunt, want vaak verdrinken soortgelijke games in een poel van onlogische raadseltjes met nog minder logische oplossingen.

Nieuw in het genre is de wijze waarop je items bij je draagt. In Rhiannon: Curse of the Four Branches is het namelijk zo dat je een voorwerp pas mag meenemen op het moment dat je er ook werkelijk wat mee kunt. Stel, je vindt brandhout, maar je hebt de open haart nog niet gezien, dan kun je het brandhout ook niet meenemen. Hierdoor kom je niet met tientallen items te zitten welke je bij elke puzzel stuk voor stuk gaat proberen (trial & error). Doordat de items wel worden uitvergroot wanneer je ze vindt weet je dat je er ooit iets mee kunt doen. Nadeel is dat dit je hopeloos kan frustreren, omdat het de suggestie wekt dat je iets over het hoofd hebt gezien (wat in deze game absoluut geen uitzonderingssituatie is).



Alle omgevingen zijn door één man getekend en dat is te zien. Grafisch loopt de game jaren achter, maar echt storend is het niet, wanneer je weet dat je met een game te maken hebt die echt voor de fans gemaakt is. Jammer is wel dat, terwijl je met stilstaande achtergronden te maken hebt, ik enkele malen vage en slecht afgewerkte omgevingen tegenkwam. Af en toe gaat de game over in een filmpje, vaak wanneer er iets gebeurt in de omgeving. Ook hier laten de graphics het afweten. De soundtrack van de game mag er wel wezen: de voice-acting is uitstekend en hoewel er niet vaak muziek is hoor je veel onheilspellende geluiden die je de stuipen op het lijf jagen. De game bevat een functie voor slechtzienden, waarbij alles hardop wordt voorgelezen, bijvoorbeeld ook wanneer je de cursor over een item schuift welke je bij je hebt. Geestig, want ook je savegame, welke je zelf mag benoemen wordt hardop voorgelezen, wat vaak hilarisch uitspraken oplevert, vooral wanneer Nederlands op een Engelse wijze wordt uitgesproken.

Door het vinden van dagboeken, brieven en het afluisteren van voice-mail berichten e.d. ontrafelt in Rhiannon: Curse of the Four Branches een verrassend spannend verhaal. Ik durf met recht te zeggen dat dit één van de betere vertellingen is die ik de laatste jaren in dit genre ben tegengekomen en het is absoluut het grote pluspunt van deze game. De gameplay zelf is namelijk star en ouderwets en de graphics zijn matig tot slecht. Gelukkig maakt de soundtrack weer veel goed, waardoor je toch regelmatig op het puntje van je stoel zit. Ben jij deze winter op zoek naar een lekker spookverhaal waarbij je zelf de paranormale detective mag uithangen, en dat alles voor een budgetprijsje, dan zou je deze game zeker eens moeten overwegen. Voor de fans van het genre, degene die weet wat hij of zij haalt, de hardcore point & click avonturier. Voor de rest is Rhiannon waarschijnlijk net te ouderwets, teveel tekst en teveel gezoek.