In “Any Given Sunday” zit een geweldige speech van Al Pacino die ik hier graag had willen neerpennen om heel de sfeer van de American Football wereld te omschrijven. Helaas zijn deze woorden alleen niet genoeg en mist ze het charisma van bovengenoemde steracteur. Laten we dus maar meteen beginnen...

Mijn naam is Franchise. Jullie kennen me nog niet, maar dat komt nog wel. Zet je even schrap en lees even mee. Dit is mijn verhaal, mijn verhaal hoe ik van nobele onbekende tot dé ster van de NFL werd. Waarom? Simpelweg omdat ik de beste ben. Het begon allemaal een tijdje geleden, mijn manager en ik hadden een afspraak met een of andere arrogante hoge piet. Hij hoopte mij in het sterrenteam van New York te dumpen als coming man, zodat hij een grote commissie kon opstrijken als ik zou doorbreken. Was hij even mis. Ik ben de ster in het team en niemand anders. Coming man? Neen, ik was toen geen coming man, ik was gewoon de parel die nog niemand ontdekt had. Toen al was ik de beste en hoe anders kon ik dat het beste bewijzen door in mijn geboortestad te blijven en met mijn team de top te halen?


De campagne begint. Ik word eerst voorgesteld aan de pers en krijg een paar vragen voorgeschoteld. Ze willen onder andere weten wie ik ben, wat ik gedaan heb en wie mijn idool is. Dit alles maakt duidelijk op welke positie ik speel en welke mijn sterke en zwakke punten zijn. Als regionaal team beginnen we natuurlijk in de laagste divisie. We krijgen zes keer de kans om vier keer te winnen en zo de promotie te halen voor de tweede divisie. Voor elke partij worden we via films ingelicht over de tegenstander. Daar loopt meestal een ster bij, die de geduchte tegenstander is. In divisie 3 zijn het natuurlijk allemaal losers, voormalige sterren, die nu geen zak meer waard zijn. Het wordt pas echt interessant eenmaal je in de beste divisie zit. Licht gespannen begin ik aan de eerste partij, want ja..ook al ben ik een ster, mijn ploegmaten zijn dat niet natuurlijk. We zijn ook nog geen geoliede machine, en met wat geluk winnen we onze eerste partij. God weet hoe belangrijk dat is, die eerste partij winnen. Gelijk word ik gefeliciteerd met m’n uitstekende partij en toont een grietje interesse. Ze vraagt of ik zin heb in een privé-feestje, nou dat heb ik zeker. Om dat te doen, moet ik in de volgende wedstrijd drie tackles uitvoeren. Dit is me niet gelukt.

Ach ja, zo knap was ze ook weer niet. We hadden gewonnen en ik heb vijf touchdowns gescoord. Dat was het belangrijkste. Wil ik sponsors aantrekken, dan wacht mij een zelfde soort taken op. Drie touchdowns scoren bijvoorbeeld in één wedstrijd of minimaal 50 yards winst boeken. Wat een lachertjes. Natuurlijk kan je dit alles volgen in High Definition. Verwacht geen hoogstaande graphics, je zal zeker niet van je stoel weggeblazen worden, maar geloof me: de graphics zijn goed genoeg om te zien wat voor een sterke, sexy beer ik wel ben. Het gras ziet er mooi groen uit en het stadium is ook niet misselijk weergegeven. Ok ok, ik beken. Als het regent en je ziet de modder op de grond, dan denk je waarschijnlijk heel even dat er iets mis is met de grafische omzetting naar de TV, want het ziet er niet echt spectaculair uit. Dat wordt echter mooi goedgemaakt door al de modder die op de kleren blijven hangen. Als je een paar keer lekker op de grond wordt gegooid, wordt het witte broekje mooi bruin. Maar dat is toch niet belangrijk of wel soms?


We hebben het over American Football man, de hardste contactsport die er bestaat. Passes moet je kunnen gooien, rennen over het veld, zoveel mogelijk touchdowns scoren. Dit alles natuurlijk gepaard met veel plezier en je tegenstander vernederen. Vergeet het realisme, vergeet de regels. Doping? Ik leef op doping! Zo eerlijk mogelijk spelen en de tegenstander niet proberen te kwetsen? Ver-geet het! Het liefst tackle ik de sukkel op het allerlaatste moment en terwijl hij nog groggy is, timmer ik er nog eens een paar keer op, zodat hij wat van zijn uithoudingsvermogen verliest. Ik sla hem op z’n kanis met z’n eigen helm of ik stamp een paar keer goed tegen z’n kloten. Zo simpel kan het leven soms zijn. Maar wat beter is, is wanneer je via een special move de tegenstander kan blesseren. Voor je de tackle uitvoert, gaat het scherm in slow motion en moet je als een gek op het knopje drukken. Hoe sneller je dat doet, des te groter de blessure. Nadat de tegenstander valt, verandert het scherm naar een beeld waar je een lichaam ziet met enkel pezen en botten. Hierna scheurt of breekt een lichaamsdeel en dit gaat gepaard met een heerlijk krakend geluid.

Ow ow ow, wat een genot dat uit de speakers komen. Alleen jammer dat het commentaar vaak van mindere kwaliteit is. De muziek is dan weer wel oké en hoort bij de ruige sfeer die bij me hoort, we hebben het natuurlijk over hip-hop. Niet alleen de bekendere hip-hoppers passeren de revue, maar ook geweldige underground rappers als Immortal Technique. Het luisteren waard dus! Maar goed, ze roepen me. Ik moet gaan. Vandaag staat een belangrijke wedstrijd op het programma. Winnen we deze, dan zijn we kampioen, dan zijn we de beste van de V.S., wat zeg ik, van de wereld. Ik ben fitter dan ooit, mede door de trainingsfaciliteiten die doorheen de seizoenen geüpgraded zijn, heb net een lading doping in me gekregen en ik ben klaar om er stevig tegenaan te gaan. Twijfels? Die heb ik niet. Er is maar één uitslag mogelijk. Ik ben de beste en alleen ik zal deze wedstrijd winnen.