House of Tales is een Duitse ontwikkelaar die zich vooral bezig houdt met adventure games. Overclocked: A History of Violence is de derde adventure die ze uitbrengen. Het verhaal draait om vijf jongeren die net een traumatische ervaring hebben gehad op een vreemd eiland.

De hoofdpersoon in de game is psychiater David McNamara, die naar een verlopen psychiatrisch ziekenhuis wordt gestuurd om een nogal rare zaak te onderzoeken. In het ziekenhuis zijn onlangs vijf jongeren opgenomen. Eentje van hen is halfnaakt en schietend met een pistool op straat opgepakt, en ook de anderen werden gevonden terwijl ze doelloos rondliepen. Geen van hen weet te herinneren wat er precies is gebeurd. De psychiater in de kliniek komt niet ver met deze jongeren, en daarom wordt het stokje doorgegeven aan David. Het is zijn taak om met ze te spreken en hun herinneringen terug proberen te halen.


Aan het begin van de game zijn de jongeren compleet onbenaderbaar en staren ze doelloos voor zich uit in hun kamertjes. Door ze te confronteren met bekende dingen, zoals iemands favoriete radiozender, en met behulp van hypnose, krijg je ze langzamerhand aan het praten. Ze hebben flink moeite om zich de dingen te herinneren, en de eerste herinneringen die ze terugkrijgen zijn de meest recente. Deze sessies worden allemaal op je PDA opgenomen. De informatie die je zo van een van de jongeren krijgt kun je dan laten horen aan een ander, die op zijn beurt daardoor ook dingen begint te herinneren en je verder gaat vertellen. Zo begin je te graven in hun geheugen en kom je er langzaam achter wat er met hen gebeurd is. De vijf hebben samen opgesloten gezeten in een soort militaire basis, waar ze het gevoel hadden opgejaagd te worden en graag wilden ontsnappen. Pas aan het eind van de game kom je erachter wat er allemaal precies aan de hand is.

Het verhaal is zeker een pluspunt aan deze game. Het zit goed in elkaar, hoewel het zeker niet iets dat we niet al eerder hebben gehoord, en de manier van vertellen houdt het interessant. Je begint door de gesprekken achteraan in de tijdlijn, en werkt dan langzaam terug in de tijd. Tegelijk krijg je de zaken vanuit vijf verschillende standpunten te zien. Hoe verder je in de game komt, hoe meer het duidelijk wordt dat David zelf ook een niet al te net verleden heeft. Dit verleden van hem blijkt alles te maken te hebben met de zaak.

Voor een adventuregame zijn de gameplay en de puzzels ook belangrijk. De game speelt zoals gebruikelijk bij een adventure. Klik op iets in de gamewereld, en er komt een menuutje met verschillende opties, zoals ‘kijk’ of ‘pak op’. Enkel de acties die je bij dat voorwerp kunt gebruiken zijn zichtbaar. Pixel hunten, of miniscuul elk plekje bij langs gaan om zeker te weten dat je niets mist, is niet nodig bij deze game. Door een druk op de spatiebalk zie je meteen alle dingen waarop je kunt klikken, en zelfs zonder op de spatiebalk te drukken is het vaak al duidelijk welke voorwerpen je kunt gebruiken. Onderweg verzamel je objecten, die groot en duidelijk in je inventaris onderin het scherm worden weergegeven. Je speelt voornamelijk met David als hoofdfiguur, maar wanneer één van je patiënten een herinnering vertelt, speel je deze na in een flashback. Zo krijg je ook de besturing over de vijf patiënten.


De gedeeltes met David bestaan vooral uit praten met verschillende mensen en het aansporen van de jongeren om meer te herinneren, voornamelijk door de juiste geluidsclip af te spelen. Bij de gedeeltes waar je met de jongeren speelt komt het gebruiken van de omgeving en de verschillende objecten om je doel te bereiken meer naar de voorgrond. Deze puzzels zitten logisch in elkaar en passen goed bij de situatie. Denk aan het uitvogelen van een code om een deur te openen of het gebruiken van een lamp om te seinen naar een schip. Het nadeel is alleen dat de meeste puzzels erg simpel zijn. Vaak heb je in een kamer maar een paar dingen waar je op kunt klikken, en dan is al snel bedacht hoe je het probleem moet oplossen. De game kent eigenlijk nergens een plek waar je heel lang hoeft na te denken over wat je moet doen. Zo kun je nogal snel door de puzzeldelen heen, om vervolgens meer tijd kwijt te zijn aan de gesprekken met anderen.

Grafisch gezien oogt de game goed, zeker voor een adventuregame. De omgevingen zien er realistisch uit, hoewel de game in totaal niet al te veel omgevingen telt. De atmosfeer is aardig donker en past hierdoor goed bij de rest van de game. Deze atmosfeer wordt voornamelijk veroorzaakt door de constante wind en regen, want de game speelt zich af tijdens hevig noodweer. Ook de karaktermodellen zien er goed uit. Kleine effectjes tussendoor, zoals bewegend water, zijn ook best in orde. De animaties zijn echter wat minder, ze komen nogal houterig over. De interactie met sommige objecten ziet er ronduit slecht uit. Voor het schrijven op een vel papier wordt de pen bijvoorbeeld 30 centimeter van het blad afgehouden, David drinkt whisky door zijn glas op grote afstand van zijn gezicht een beetje schuin te houden, en aan de manier te zien waarop hij een spuit vasthoudt ben ik blij dat hij niet mijn arts is.

De game maakt veel gebruik van cutscenes. Deze zien er best goed uit, maar hebben wel het nadeel dat de huid van de karakters nogal op plastic lijkt. Een extra nadeel aan de cutscenes is dat ze allemaal op de ‘play disc’ staan en dat je niet de mogelijkheid krijgt deze te installeren. Dat betekent dat de game voordat een cutscene begint eerst stil gaat staan om de drive op te starten en het filmpje te bufferen, voordat je eindelijk weer beeld krijgt. Deze pauzes lopen soms op tot een halve minuut en zorgen er voor dat je op vaak spannende momenten opeens een abrupte stop krijgt. De mogelijkheid de filmpjes op je harde schijf te installeren (ze zijn twee gig, wie heeft dat tegenwoordig niet nog over) zou veel schelen.


Het geluid in de game steekt ook goed in elkaar. De voice-acting van de hoofdpersonages komt geloofwaardig over. Wel kom je soms vervelende stemmen tegen bij enkele kleinere rollen, maar dat is een kleine ergernis. De muziek gaat alleen spelen op belangrijke momenten, maar is dan wel sfeervol en goed naar te luisteren. Het hoofdthema, een simpel en spookachtig pianodeuntje, blijft lang in je hoofd hangen. Ook omgevingsgeluiden klinken goed, hoewel het wel op sommige momenten opvalt dat de constant neervallende regen bijna harder klinkt dan de stemmen.

Mede door de eenvoudige puzzels ben je niet al te lang met deze adventure bezig. Binnen 10 uur ben je wel door de game heen en hierna is er geen reden om hem nog eens door te spelen. Toch is het zeker een leuke ervaring. De puzzels zijn, hoewel eenvoudig, leuk om te doen, en het goede verhaal en de manier waarop dit verteld wordt zorgen ervoor dat je de game graag tot het einde uitspeelt.