Zoonami werd in 2000 opgericht door ex-Rare medewerker Martin Hollis, ondanks zijn grote ambities duurde het zeven jaar voor de eerste titel van Zoonami uitkwam. Is Zendoku het lange wachten waard? Wij gingen aan de slag met de PSP versie om dat te ontdekken.

Zendoku is een puzzelgame, een sudokugame om meer specifiek te zijn. In de game krijg je de keuze uit twee hoofdmodes namelijk Zendoku en Classic Sudoku. Die laatste mode is exact wat je zou verwachten van een sudokugame. Hier kun je eerst een tutorial volgen als je wilt, deze legt je beknopt uit wat een sudokupuzzel is. Dan kun je aan de slag in twee verschillende modes, dit zijn Pure Sudoku en Time Trial. Bij de eerste mode kun je rustig sudoku's oplossen terwijl je bij de tweede mode onder tijdsdruk staat. Puzzels oplossen kun je op vijf moeilijkheidsgraden zodat iedereen aan de slag kan met de game, van een beginneling tot een expert. Mensen die stomme fouten maken, zullen ook blij zijn dat er een AI is die al je fouten aanduidt.

Naast Classic Sudoku hebben we nog Zendoku die de essentie van de game vormt. De mode wordt voorgesteld als een vechtgame, maar het vechten gebeurt door middel van sudoku's. De sudoku's in deze mode zijn wel moeilijker dan echte sudoku's omdat men symbolen gebruikt in plaats van cijfers. Dat werkt redelijk verwarrend om uit te zoeken welk symbool je nodig hebt en zal je veel tijd kosten. Bij het begin van de mode kies je een personage uit waarmee je een queeste kunt starten. In het begin heb je acht personages, maar naarmate je verder komt speel je er meer vrij. Echt origineel zijn deze personages niet, ze vormen eerder een parodie dan echt volwaardige personages. Je komt zelfs een Chuck Norris parodie tegen in zijn "Walker: Texas Ranger" outfit.



Eens je een personage hebt gekozen kun je aan de slag in de Quest mode. Hierbij moet je tegen allerlei personages vechten om je einddoel te bereiken, sterk uitgewerkt is dit niet. De conversaties tussen de personages verlopen bijna altijd identiek, enkel de conversatie met het personage waar je verhaal rond draait, is uniek. Zo gaat de sumoworstelaar op zoek naar het meisje waarop hij verliefd is en gaat de paarse langharige op zoek naar haar broer. Het verhaal is dus maar een matig excuus om het tegen iemand op te nemen. Hierbij is het simpelweg de bedoeling om ervoor te zorgen dat de levensbalk van je tegenstander leeg raakt. Dat doe je door het volledig invullen van een vakje, een rij of een kolom waarna hij telkens een stukje van zijn levensbalk verliest.

Je tegenstander is echter niet dom en is ook goed in het oplossen van sudoku's. Regelmatig zal er dus ook een stukje van jouw levensbalk verdwijnen. Als je een fout cijfer invult verlies je ook een deeltje van je levensbalk dus je moet zeker zijn voor je iets invult. Het wordt wel aangeduid dat je een fout maakt dus de kans is klein dat je een fout tweemaal maakt. Door het volledig invullen van een vakje, rij of kolom wordt er ook een aanval gelanceerd op de tegenstander. Deze aanval kun je blokkeren door snel je gelukssymbool in te vullen op het bord, maar als dit niet lukt moet je deelnemen aan enkele simpele minigames. Pas wanneer je die hebt uitgespeeld kun je verder werken. In de tussentijd heeft de tegenstand dus vrij spel.

Deze minigames zullen je zeker doen denken aan WarioWare en lijken bedacht te zijn met de DS in het achterhoofd. Zo moet je bijvoorbeeld kaarsen uitblazen of zware voorwerpen van het scherm slepen. In het begin is het onduidelijk wat je moet doen, maar aangezien er amper een vijftal minigames zijn (met variërende moeilijkheidsgraad) zul je snel wel inzien wat je moet doen. De een zal de minigames leuk vinden, de ander zal vloeken omdat zijn handen ongelofelijk pijn gaan doen om ze tot een goed einde te brengen. Ze zijn namelijk totaal niet geschikt voor de PSP, het is één ding om de analoge pad eenmaal rond te draaien. Het is een ander ding om dit zo'n twintigtal keer zo snel mogelijk te doen zonder dat je mag loslaten.



Naast Quest zijn er ook nog Zen, Multiplayer en Dojo. In Dojo kun je de minigames oefenen terwijl je in Zen oefent op het oplossen van Zendoku's. Multiplayer spreekt voor zich, hier kun je ofwel samenwerken met iemand ofwel tegen elkaar vechten. Je kunt ook aan gamesharing doen. De besturing van de verschillende modes is zo eenvoudig mogelijk gehouden, via de D-Pad ga je op zoek naar het vakje waar je iets kunt invullen en dan selecteer je het cijfer dat je wil invullen. Dit systeem verloopt vlot en al snel gaat dit selecteren blindelings. Het is ook handig dat cijfers die al negen keer gebruikt zijn, niet meer gekozen kunnen worden. Op deze manier vermijd je ergens een 3 in te vullen terwijl je die overal al gebruikt hebt.

Al dit puzzelwerk gebeurt in een animekleurtje, personages met paars haar en grote ogen kom je dus overal tegen. Hier en daar krijg je eenvoudige animaties te zien, maar veel moet je er niet van verwachten. Hoewel het niet speciaal is, is het toch mooi en vooral functioneel. Op deze manier zul je ook de laadtijden amper opmerken. De muziek is ook niet opmerkelijk, enkel de geluidseffecten in de muisminigame zijn irritant en vallen daardoor uit de toon. In de rest van het spel krijg je zenachtige ontspannende muziek te horen dat af en toe vergezeld wordt door een geluidseffect bij het invullen van een rij bijvoorbeeld. Veel variatie zit hier niet op, maar dat merk je niet.

Zendoku is een originele puzzelgame gebaseerd op het sudokuconcept, het is dan ook een leuke game voor mensen die gebeten zijn door sudokuziekte. Heb je er een hekel aan, dan is dit geen game voor jou, ondanks al de opsmuk is het nog steeds een sudokugame. Die opsmuk maakt van Zendoku echter wel een leuke aankoop, eentje die lang zal meegaan want er zitten veel sudoku's in de game. Mensen die zowel een Nintendo DS als een PlayStation Portable hebben, gaan beter voor die eerste versie. Op de Nintendo DS wordt onder andere het touchscreen en de microfoon gebruikt voor de minigames wat ze veel leuker maakt.