Eind 2002 kwam Splinter Cell in Nederland op de markt, voor mij de reden om een Xbox aan te schaffen. In 2004 volgde Pandorra Tomorrow, 2005 was het jaar van Chaos Theory en nu is Splinter Cell Double Agent aan de beurt. Ondanks dat Sam Fisher snel achter elkaar in verschillende avonturen verscheen, was de kwaliteit van de games altijd hoogstaand. Ik was dan ook zeer benieuwd of de goede lijn doorgezet kon worden.
Toen 4 jaar geleden de eerste Splinter Cell uitkwam was dat voor mij de reden om een nieuwe console aan te schaffen. De graphics en het gehele concept van sluipen in het donker deden mij realiseren dat het gamersvuurtje in mij nog niet gedoofd was. Voor die tijd had ik mijn Playstation verslonden maar had ik nooit de nieuwe generatie onthaald in mijn nederige stulpje. Splinter Cell opende mijn ogen en deed mij geloven dat er een nieuwe generatie spelcomputer nodig was om zulks prachtigs op mijn beeldscherm te toveren.
Ik dank Ubisoft nog steeds voor deze prachtige game waardoor ik weer echt aan het gamen ben geraakt en als tegenprestatie heb ik dan ook alle delen van de serie gekocht. Ik ben dus een waar fan van Sam Fisher, Lambert en de games waarin zij de hoofdrollen vertolken te noemen. In de voorgaande games schemerde Sam Fisher zijn persoonlijkheid af en toe door, voornamelijk in de omgang en gesprekken met Lamber maar in dit nieuwste deel zien we een stuk meer van zijn persoontje. De verhaallijn krijgt een belangrijkere rol toebedeeld, wat begint met het overlijden van zijn dochter.
Dit doet Sam Fisher besluiten de gevaarlijkste richting te kiezen binnen het spionnenwerk en wel die van dubbel agent. Hoewel dit een leuke wending geeft aan de carričre, betekent het een drastisch andere insteek voor de speler. In veel gevallen zul je het moeten doen zonder de karakteristieke gear van Sam Fisher en moet je missies beslissen op je instincten en inventiviteit. Geen night vision goggles dus meer voor Sam in sommige missies. Gelukkig krijg je wel een vergelijkbare gear in de opdrachten die je voor de terroristische organisatie doet.
In de maanden naar de release van deze game toe heeft Ubisoft ons voorzien van vele afbeeldingen die de nieuwe game moesten voorzien van een buzz aan attentie. De eerste afbeelding toonde Sam in een gevangenen outfit. Sam wordt geplaatst in een gevangenis waar hij het vertrouwen moet winnen van een gevangen terrorist. Uiteraard helpen we deze ontsnappen om daadwerkelijk in de organisatie terecht te komen.
Eenmaal in de terroristische organisatie geslopen begint het spektakel. Enerzijds moet je het vertrouwen waarmaken van deze terroristen (de JBA genoemd) en anderzijds moet je het vertrouwen van de werkgever van Sam (de NSA) niet beschamen. Dit doe je door voor beiden opdrachten uit te voeren die meer dan eens in conflict met elkaar zijn. Terwijl bijvoorbeeld de JBA wil dat je een gevangene dood schiet, staat de NSA erop dat je hem laat leven. Als speler moet je dus beslissingen maken die van invloed zijn op jouw vertrouwen bij beide organisaties. Hoewel de levensmeter is verdwenen in deze editie van de Splinter Cell reeks en vervangen is door een methode bekend uit bijvoorbeeld Call of Duty, waarbij meerdere keren achter elkaar geraakt worden fataal is maar je energie naar verloop van tijd automatisch weer gevuld wordt, hebben we er dus twee meters bij: een vertrouwensmeter voor beide organisaties. Op het eerste gezicht lijkt het maken van morele keuzes een aanwinst voor de game maar in de praktijk draait het erop uit dat je doet wat op dat moment het beste is voor je vertrouwen bij de organisaties. Heb je weinig vertrouwen over bij de JBA dan vermoord je de beste man waardoor je NSA vertrouwen daalt maar je JBA enorm stijgt en andersom. In veel gevallen kan je niet anders want als je vertrouwen van één van de twee tot onder nul daalt is het game over en opnieuw starten. Naar mijn idee had dit in potentie interessante aspect beter uitgewerkt kunnen worden.
Het zorgt echter wel voor een hoge replay waarde omdat je de game op meerdere manieren kan spelen. In totaal zijn er drie verschillende einden mogelijk. Dit is positief punt want de single player missies zullen je niet lang bezig houden. Met de moeilijkheidsgraad op normaal ingesteld loop je zeker binnen 9 uur door de totale game heen waarbij je genoeg tijd hebt om alles te ontdekken. Gelukkig is ook het oude vertrouwde multiplayer onderdeel van Splinter Cell terug dat je ook al in de online demo kon proberen. De coöperative modus is iets vergemakkelijkt waardoor je als nieuweling niet direct onderuit gaat tegen mensen die de game (of zijn voorgangers) al langer spelen maar biedt genoeg kneepjes om te leren waardoor je toch boven het veld uitsteekt als speler. Het geheel loopt enorm vlot en soepel en kent geen problemen meer als lag. Dit was in het begin wel het geval maar is met de laatste automatische update verholpen.
|
80
