Het is alweer een dikke tien jaar geleden dat Broken Sword: Shadow of the Templars uitkwam op de PC. De game wist vriend en vijand te verrassen met een boeiend verhaal, mooie graphics, messcherpe dialogen en bizarre humor. Gaat Angel of Death terug naar die goede ouwe tijd?

Broken Sword: The Angel of Death is alweer de vierde aflevering in de bekende Point & click Adventure serie. In 1996 kwam het eerste deel, Shadow of the Templars, uit op de PC en het spel werd een grote hit. Met meer dan een miljoen verkochte exemplaren en verschillende prijzen in de trend van ‘Adventure-game van het jaar’ wordt dit deel dan ook nog steeds gezien als de beste in de serie en een meesterwerk in het genre.

In Angel of Death gaan we wederom op stap met George Stobbart, de Amerikaan die we hebben leren kennen door de serie heen. Het gaat niet zo goed met George, sterker nog, veel slechter hebben we hem nog niet gezien. Zijn werk als patentadvocaat heeft hem weinig roem en rijkdom gebracht en tegenwoordig zijn de uitgaven groter dan de inkomsten. Tijdens een regenachtige avond komt er echter een blondine George’s kantoor binnenstormen, gevolgd door de lokale maffia en Broken Sword fans weten dan wel hoe laat het is; tijd om op avontuur te gaan!

Hoofdpersoon George gaat wederom op avontuur met een mooie vrouw.

Alle ingrediënten zijn weer aanwezig; een oud document, een vrouw met problemen, een in de goot geraakte held en een hoop mysteries. Het verhaal is, zoals we gewend zijn van de serie, weer van zeer behoorlijk niveau. De vergelijking met een typische Dan Brown thriller is al snel gemaakt als we kijken naar Broken Sword en deel vier doet wat dat betreft niet onder voor de andere delen. We reizen wederom de wereld over naar verschillende locaties om puzzels op te lossen, gesprekken te voeren en het verhaal stukje bij beetje te ontrafelen. Een stap in de goede richting dus, want het derde deel, The Sleeping Dragon, viel wat het verhaal betreft toch enigszins tegen.

Op gameplay gebied zijn er weer een aantal dingen veranderd. Waar The Sleeping Dragon duidelijk voor de console is gemaakt door het weglaten van een muis besturing, daar gaat The Angel of Death weer terug naar de zogenaamde ‘roots’. Met een klik op de rechtermuisknop laat je George of Nico een beschrijving geven van het object of de omgeving en met de linkermuisknop kun je het object gebruiken. Klik op de plek waar je het karakter naar toe wilt laten lopen en klaar is Kees. Voor de mensen (die enkelen…) die toch graag met de WASD-besturing willen spelen, kan dat ook, al zul je alsnog met de muis interactie moeten zoeken met je omgeving. Wat mij betreft is deze aanpassing een grote verbetering, want The Sleeping Dragon was vrijwel onbestuurbaar en dat systeem bracht verder geen voordelen mee, behalve dan dat het op een console makkelijker speelde. Echter, The Angel of Death slaat de consoles over (wegens slechte verkopen van deel 3 op de PlayStation 2 en Xbox), waardoor we ons hier geen zorgen over hoeven te maken.

Je zult weer de nodige gesprekken moeten voeren met uiteenlopende karakters.

Nu je dus niet meer zelf hoeft te lopen, maar met een muisklik de hoofdpersoon kunt verplaatsen, lijkt dat een stap in de goede richting. Zoals ik eerder al aangaf is dit in principe ook wel zo, al brengt dit wel enkele onvolkomenheden met zich mee. Zo is het mij toch vrij regelmatig overkomen dat George achter een obstakel blijft haken, terwijl ik hem opdracht gaf naar een bepaalde plek te wandelen. Dit soort dingen zouden eigenlijk niet mogen voorkomen en het nadeel is dan ook dat het de illusie wekt dat je bepaalde plekken niet kunt bereiken, terwijl dit eigenlijk wel mogelijk is. Probeer dan maar eens een puzzel op te lossen…

En puzzels zijn er weer volop. Gelukkig zijn deze, zoals de serie betaamt, weer van behoorlijk niveau, en toch zelden frustrerend. In P&C Adventures is niets zo ergerlijk als puzzels die onlogisch zijn . Uiteraard komt het wel eens voor dat je vast komt te zitten, maar het is nooit zo dat de oplossing ongelofelijk ver gezocht is. Wat dan wel weer jammer is, is het feit dat een aantal puzzels vrijwel rechtstreeks uit de vorige delen lijken te zijn overgenomen. Tel daarbij op dat een aantal puzzels zelfs beperkter lijkt dan in het eerste deel en je krijgt toch het idee dat men bij Revolution Software niet helemaal wist wat ze nu precies met de serie aanmoeten. En voor de mensen die The Sleeping Dragon hebben gespeeld; dit deel bevat gelukkig niet absurd veel 'kistenschuifpuzzels'...