Het is alweer negen jaar geleden dat ik Diablo III had gespeeld en in de tussentijd heb ik weinig games binnen het genre aangeraakt. Niet omdat het mijn interesse niet heeft, in plaats daarvan verwijt ik het aan een combinatie van tijd en angst. Angst om mezelf onder te dompelen in spelsystemen waar ik uiteindelijk in zal verdrinken. En toen was daar de beta van Diablo IV.

Het is vrijdagmiddag, 17 maart, als ik een mailtje van Activision krijg. Of ik geen interesse heb om mee te doen aan de gesloten beta die dat weekend voor de deur stond. Een vlugge blik in mijn agenda leert me dat dat de vrijdag en zaterdag ruimte moeten geven om hier de nodige uren in te stoppen. Als de uitgever me ook nog op het hart drukt dat Diablo IV een game is voor iedereen kan ik natuurlijk niet weigeren, er geen rekening mee houdend dat de game zelf dit wel kan. Ik kom terecht in een wachtrij die meer dan twee uur beslaat en zie mijn vrijdagse sessie wegens tijdsgebrek verdwijnen. Gelukkig zegt Blizzard beterschap toe en dit blijkt geen loze belofte. Een ochtend later hoef ik slechts twee minuten te wachten en krijg ik een filmpje voorgeschoteld die prima de sfeer weet neer te zetten en waarin antagonist Lilith de hoofdrol pakt.


Om je eerste stappen te zetten in de zoektocht naar dit kwaad kun je kiezen uit de Barbarian, de Rogue en de Sorcerer. Daar waar de Rogue terug kan vallen op aanvallen van korte en lange afstand en de Sorcerer vertrouwt op magie kies ik toch voor de Barbarian. Een sterke krijger wiens imposante fysiek weliswaar weinig angst aan lijkt te jagen, maar waarvan diens krachtige wapens een behoorlijke schade uitdelen. In de open beta, die gepland staat voor aankomend weekend, kunnen we ook nog de Druid en de Necromancer uitproberen. Overigens hoef je niet bang te zijn om een verkeerde keuze te maken, met meerdere karakterslots kun je altijd nog terugvallen op een andere class of simpelweg een nieuwe build creëren. Nadat ik de Barbarian naar eigen smaak had aangepast zette ik mijn eerste stappen in het donkere, besneeuwde Fractured Peaks, alwaar de proloog en de eerste Act te spelen zijn en maximaal level 25 te behalen is.

Spelend op de Xbox had ik geen enkele moeite met de controls. De interface geeft duidelijk aan waar welke knop voor staat en binnen enkele minuten liet ik de eerste vijanden voor dood achter en baande ik me een weg naar een dorpje die op de map stond aangegeven. Wat meteen opvalt is dat de visuele stijl de gameplay nergens in de weg zit. Altijd had ik een goed overzicht van de omgeving om me heen en om bepaalde scènes te benadrukken zoomt de camera op momenten in, bijvoorbeeld tijdens gesprekken of om de spelwereld uit te lichten. Deze spelwereld bestaat uit een grote, open map die voor nu nog beperkt toegankelijk, maar wel goed was gevuld met sidequests en dungeons. Als voorproefje was dit voldoende, wel hoop ik dat er in de uiteindelijke game iets meer inhoud zal worden gegeven aan de sidequests, die nu vooral neer komen op het verslaan van vijanden of andere kleine, nietszeggende opdrachten.


Goed, terug naar het dorpje, dat verschillende winkeltjes bevat en waar de mensheid altijd in is voor een praatje. Of je op niet mis te verstane wijze duidelijk maken dat je aanwezigheid niet op prijs wordt gesteld. Om welke twee het ook gaat, de stemacteurs en actrices doen hun werk goed en sturen je al snel door naar een volgend gebied dat me het dorp deed verlaten. Logischerwijs resulteerde dit in nog meer gevechten zodat ik nog wat dieper op de combat in kon duiken. Omdat ik niet de hoogste moeilijkheidsgraad had gekozen kon ik me aardig redden, gebruikmakend van dodges die je door een cooldown niet onbeperkt in kan blijven zetten. Dit alles met soepele animaties en steeds weer andere kleding en wapens wiens statistieken weer net even wat beter zijn dan hetgeen je in bezit hebt. Als niet zo ervaren speler was de skilltree wel even wennen, met benamingen voor upgrades waar ik uiteindelijk meer tijd in zal moeten stoppen om ze niet met de nodige willekeur rond te strooien.

Waar ik verder nog weinig van mee heb gekregen is de mogelijkheid om met andere spelers interacties uit te voeren middels een emotiewiel, of gezamenlijk het gevecht aan gaan, bijvoorbeeld om dungeons te doorgronden. Diablo IV is dan wel een game waarin je altijd verbinding zult moeten hebben met het internet, het is niet zo dat ik voortdurend over andere spelers heen struikelde. Er is dan ook nog genoeg wat ik in de aankomende beta of bij de release op 6 juni moet onderzoeken. Eén ding is in ieder geval zeker, dit kleine voorproefje belooft al veel goeds en het lijkt erop dat ik na bijna tien jaar toch maar eens mijn agenda vrij moet plannen en mijn angsten moet zien te overwinnen.