In navolging van Call of Duty: WWII uit 2017 neemt ontwikkelaar Sledgehammer Games ons dit jaar opnieuw mee terug naar deze historische periode in Call of Duty: Vanguard. Met een campagne-, multiplayer- en zombiemodus biedt de titel alles wat van een nieuw deel in deze franchise verwacht kan worden. Daar blijft het dan ook bij, want een indruk achterlaten weet Vanguard allerminst.

Sinds de eerste Call of Duty titel in 2003 werd uitgebracht heeft de serie – met uitzondering van 2004, waarin enkele spin-offs verschenen – geen jaar overgeslagen. Ondertussen werken een drietal ontwikkelaars afwisselend en elkaar ondersteunend aan nieuwe delen in de franchise. Soms weet een nieuwe uitgave te verrassen met gameplayinnovaties die niet alleen de serie, maar het hele genre doet opschudden. Dat is dit jaar niet het geval. Call of Duty: Vanguard lijkt een ‘moetje’ te zijn, weinig inspirerend, niet memorabel én ruw aan de randjes.


Na opstarten van de titel beland je eerst in een Call of Duty-hub. De keuze valt te maken tussen Vanguard, Cold War en Advanced Warfare, naast het gratis te spelen Warzone. Niets maakt duidelijker wat de serie is geworden dan dit scherm; een platform voor schietspelletjes dat wanhopig opzoek lijkt naar een nieuwe winstgevende formule. Dat gevoel trekt zich door in alle menuschermen, waar pop-ups met updates over battle passes en seizoenen je overrompelen, zodat de nieuwkomer zich al gauw geen weg meer weet. Het best is deze ervaring te vergelijken met een arcade hal, met een enorme hoeveelheid toeters en bellen én een hele hoop machines die naar je portemonnee lonken. De afzonderlijke titels verliezen hiermee aan identiteit én daarmee aan waarde. Elk bieden ze gelijke spelmodi aan, de campagne, multiplayer en zombiemodus.

De campagne, laten we hiermee starten. Deze wordt gepresenteerd als modus waarin belangrijke veldslagen van alle fronten uit de Tweede Wereldoorlog worden gesimuleerd. De praktijk blijkt hierin echter weerbarstig, wanneer al snel duidelijk wordt dat alle historische bronnen zeer losjes zijn geïnterpreteerd. Je speelt over negen missies als diverse leden van een speciale Task Force One. Dit zijn zogezegd de best elite-soldaten uit de brede alliantie, samen strijdend tegen het kwaad. Zij worden op een speciale missie gezet om het ‘Vierde Rijk’ te stoppen en geheime documenten te ontfutselen.


De presentatie is van hoog niveau, zoals we ondertussen gewend zijn van de serie. Grootse (stem)acteurs en spektakel worden ingezet om ons mee te nemen in deze fictie, echter raakt de game al snel met zichzelf in de knoop door een opeenstapeling van verhalende en gameplaymatige clichés. Het helpt niet dat de gezamenlijke Task Force maar één missie heeft, waarin de unieke kwaliteiten van de karakters stevig benut worden. De andere missies betreffen flashbacks naar persoonlijke verhalen van de verschillende karakters. Verhalen die vaak in herhaling treden.

In plaats van optrekken met medesoldaten én een onderdeel te vormen van een grootschalige militaire operatie ben je de uitzondering, de soldaat die in staat is om het gehele Reich solo tot een halt te brengen. Grote delen van missies ben je aan het sluipen of voer je heldendaden uit die geenszins overeenkomen met de historische realiteit. Op afstand zie je de clichés in rap tempo aankomen. De nazi’s die vanachter een hoekje je plots naar de keel grijpen zie je al van mijlenver. Er is geen vrijheid om zelf tactieken te ontplooien. Nauwgezet volg je de instructies die het spel je geeft en kijk je vervolgens naar lange verhalende intermezzo’s.


Ik voelde me weinig verbonden met de karakters na afloop van de maar vier uur durende campagne. Voorspelbaar en inspiratieloos, maar vooral ook weinigzeggend. Pogingen om een representatief ensemble voorop te stellen mislukken door een weergaloze ontkenning van de historische realiteit, waarmee afgedaan doet aan de werkelijke worstelingen van minderheden in deze periode. Met Vanguard’s campagne moet Sledgehammer Games de ambitie gehad hebben om een meeslepend ahistorisch filmisch avontuur neer te zetten. Het vertrouwen in de speler als werkelijke deelnemer hieraan is schrikbarend laag: waardoor de speler verwordt tot een kijker met enige mogelijkheden tot interactie.

Of het de multiplayer beter afgaat? Ook daar moet ik je helaas teleurstellen. Met in totaal zestien speelbare mappen – waarvan twee klassiekers uit Call of Duty: World at War – en zeven spelmodi is erop voorhand meer variatie dan in voorgaande uitgaven. Hiermee maakt Vanguard een goede start, maar al snel blijkt hier enige schijn van een Tweede Wereldoorlog titel – en daarmee identiteit – te ontbreken. Je speelt in beide teams als een specifieke Operators, waarbij deze voor beide teams gelijk zijn en er geen onderscheid bestaat tussen jouw team en de tegenstander. Iedereen ziet er hetzelfde uit. Dat de strijd gaat tussen ‘My Team’ en ‘Enemy Team’ is daarbij tenenkrommend.


Je schiet op de poppetjes met een rode naam boven hun hoofd in plaats van een blauwe naam. Alle schijn van een tactisch spelletje gaat daarbij verloren door de wijze waarop spelers op de map worden geplaatst. De keren dat ik binnen drie seconden na terugkeer alweer gedood werd zijn niet meer op twee handen te tellen. Andersom zie ik frequent tegenstanders plots voor mijn neus verschijnen, zodat ik hen hetzelfde leed aan kan doen. Leuk als korte arcade ervaring, maar op de lange termijn frustrerend en daarmee niet de moeite waard om jezelf hierin te ontwikkelen.

Dat leidt er ook toe dat spelers fervent opzoek gaan naar glitches in de spelomgeving én deze ook regelmatig weten te vinden. Het vrijspelen van cosmetische typen wapenuitrusting en het behalen van uitdagingen per Operator en wapen vormen daarnaast een vervelende grind. Er zijn talloze uitdagingen die niet goed afgestemd zijn op de wapens zelf. Waarom zou je met een sluipschuttersgeweer op korte afstand en vanuit de heup headshots moeten maken? Dit gaat totaal in tegen de bedoeling van dit soort wapens en zorgt in de breedte voor een ongewenste speelervaring. Je wordt niet beloond voor je expertise, maar voor geluk. Positief punt is wel dat de multiplayer cross-play ondersteund, zodat je ook met vrienden op Xbox en PC kunt samenspelen. Of dat lang leuk blijft valt te betwijfelen.


Tot slot de zombiemodus, die is ontwikkeld door Treyarch, de uitvinder van deze modus. Het is des te schrijnender dat ook deze modus getuigt van weinig inspiratie. Zonder al te veel assistentie kom je in het spel terecht, waar het totaal onduidelijk is wat er van je verwacht wordt. Er is geen doorlopend verhaal of een opbouw in levels. Je komt terecht in een hub middenin Stalingrad – één van de reguliere multiplayer levels – waar vanuit je andere levels kunt betreden om daar opdrachten te voltooien. Zo moet je een vliegende schedel transporteren óf zien te overleven tot je teruggeroepen wordt naar de hub. Hier verschijnen weer zombies om af te slachten, waarna je de ruimte hebt om wat te upgraden en te kopen, om vervolgens weer door te gaan. De modus heeft te weinig om het lijf om lang leuk te blijven.

Call of Duty: Vanguard heeft simpelweg niet de kwaliteit die je zou verwachten van een nieuw deel in deze megalomane franchise. Gameplaygewijs ligt de game in lijn met eerdere delen. Bij een Call of Duty weet je dat je een solide basis kan verwachten en ook hier is dat niet anders. Vanguard weet echter simpelweg niet te overtuigen op de drie onderdelen die het aanbiedt. De campagne laat je koud en verveeld. De multiplayer weet in de basis te vermaken, maar is zo ruw en ongebalanceerd dat het geen vaste plaats zal krijgen in je routine. De zombiemodus voelt onaf en goedkoop. Call of Duty beconcurreert zichzelf en hiermee verdienen eerder uitgegeven titels de aanbeveling boven dit nieuwe deel. Bovendien zijn in deze delen veel van de oneffenheden al weggewerkt, zodat je een beter gebalanceerde spelervaring hebt.