Met een cartooneske uitstraling, schattig hoofdpersonage en afwisselende gameplay wist Ary and the Secret of Seasons me bij de eerste beelden direct te grijpen. Toch heeft de Belgische studio eXiin iets teveel hooi op haar vork genomen waardoor het eindresultaat ten onder gaat aan de eigen ambities.
Het land Valdi lijkt een prima plek om in te wonen. Door vier regionen die ieder hun eigen seizoen uitdragen kunnen diens inwoners hun eigen keuze maken en onder leiding van de Guardians zijn er al jarenlang geen problemen meer. Ook Ary, haar broer Flynn en haar ouders hebben een gelukkig bestaan, totdat de problemen zich opstapelen. Niet alleen raakt Flynn vermist, zwarte kristallen vallen vanuit de lucht en verstoren de seizoenen. Het is het moment waarop de vier Guardians bijeen dienen te komen, ware het niet dat Ary's vader de beschermer van de winter is en weigert zijn stoel uit te komen door het gemis van zijn zoon. Zijn dochter besluit hierop om haar haren af te knippen, zich te verkleden als haar broer en de overige Guardians te bezoeken. In plaats van een verontrustende situatie treft ze echter een uitgeteld drietal dat dat het allemaal niet zo serieus lijkt te nemen. Gelukkig leren ze al snel dat Ary een belangrijke spil kan vormen aangezien ze krachten bezit die normaliter zijn voorbehouden voor de mannen.
Het is de start van een avontuur waarvoor de blauwdruk van een Zelda game als voorbeeld genomen kan worden. Niet alleen zijn de Bokoblins duidelijk vervangen door hyena's, ook hier zijn er kerkers waar je nieuwe kwaliteiten verwerft, dien je puzzels op te lossen en kom je een veelvoud aan kisten tegen. De twee naast elkaar leggen is daarentegen niet geheel eerlijk, Nintendo heeft immers een veel groter besteedbaar budget. Toch is dit niet direct op te merken. De stemacteurs zijn goed gekozen, de wereld is kleurrijk en de gameplay is overwegend leuk. Dit laatste komt vooral omdat Ary de kracht heeft om de seizoenen in haar voordeel te gebruiken. Met de winter kan ze ijs creëren en met de zomer kan ze dit juist weer laten smelten, in de herfst laat je beplanting groeien en met de lente vul je de wereld met water. Later in de game dien je deze seizoenen zelfs met elkaar te combineren om goed doordachte puzzels mee op te lossen.
Kijkend naar het concept van de game is er dan ook weinig klagen, toch heeft de studio iets te hoog ingezet om hier een tien uur durende game aan op te hangen. Enerzijds komt dit door een gebrek aan budget, anderzijds door rare designkeuzes. Tijdens het spelen staan altijd je opdrachten in beeld, hoewel je deze ook gewoon in het menu op kunt zoeken. Hierdoor werd ik er urenlang continue aan herinnerd dat ik voor een sidequest op zoek moest naar theepotten, terwijl ik er tegelijkertijd ook op gewezen werd dat ik drie van de vier hoofdopdrachten had volbracht. Meerdere regels tekst die voortdurend in beeld bleven staan en een aardig deel van het scherm in beslag namen. Een andere opvallende keuze is dat het verslaan van vijanden geen meerwaarde heeft. Omdat ze geen muntjes of andere voordelen geven besluit je ze na verloop van tijd simpelweg voorbij te rennen en er geen aandacht aan te schenken.
Dit laatste is overigens niet op ieder moment mogelijk. In kerkers dien je soms een groep vijanden te verslaan om verder te komen. Het gevechtssysteem bestaat uit slaan, aanvallen blokkeren en ontwijken, toch is het veelal voldoende om simpelweg de aanvalsknop in te blijven drukken. Een garantie voor succes is dit overigens niet en dat brengt me bij de technische problemen. Een kleine opsomming van wat ik zoal ben tegen gekomen: vijanden die je niet kunt raken waardoor je niet verder kunt, vast komen te zitten in de omgeving, door platformen heen vallen, niet kunnen praten met karakters waar dit wel zou moeten kunnen, muziek dat wegvalt en kisten waar niets in blijkt te zitten. Deze problemen staan helaas niet op zichzelf. Soms diende ik op een locatie te komen wat onmogelijk leek, waardoor ik maar tegen muren begon te springen in de hoop dat ik zodoende hogerop zou komen. Tel hier het gemis van een map in de kerkers bij op, een zeer onduidelijke map in de wereld zelf en vaak niet goed weten wat de game precies van je wil vanwege de summiere informatie en meer dan eens vroeg ik me af of de ontwikkelaar een situatie zo had bedoeld of dat ik simpelweg om de problemen heen aan het werken was.
Afgezien van de eerder benoemde cutscenes en het goede gebruik van kleur voelt Ary and the Secret of Seasons vooral aan als een game van de vorige generatie. Niet alleen vanwege de nodige framerateproblemen en lange laadtijden, de wereld zelf is ook behoorlijk leeg. Informatie komt veelal vanuit borden of brieven, de moeite die je moet doen om deze laatstgenoemde te bereiken zorgen er alleen voor dat je ze al snel laat voor wat ze zijn. Het is niet mijn bedoeling een kleine indiestudio af te vallen die overduidelijk te weinig budget heeft om hun ideeën uit te kunnen werken. Op momenten laten ze zien dat ze hun concept ook goed uit kunnen werken, bijvoorbeeld bij de puzzels. Op ander vlak, zoals bij het puzzelen en platformen, is daarentegen weer pijnlijk duidelijk dat er met wat meer budget en wat extra ontwikkeltijd ook op ander vlak meer in had gezeten. Nadat ik na tien uur de credits voorbij zag komen bleef ik dan ook met een dubbel gevoel achter.
Beoordeling
55
Ary and the Secret of Seasons is een game die zich qua opzet nog het beste laat vergelijken met The Legend of Zelda. In tegenstelling tot dit voorbeeld heeft de ontwikkelaar echter niet het budget om een zelfde kwaliteitsniveau te behalen. De liefde van de studio voor hun project komt overduidelijk naar voren, helaas staan hier vele bugs, glitches en rare designkeuzes tegenover die verklappen dat het ontbrak aan geld en tijd om deze ambities bij te kunnen benen.
