Een terugkeer naar de gloriedagen van Castlevania! Dat was de hoogstaande belofte van Symphony of the Night's Koji Igarashi bij de lancering van de Kickstarter voor Bloodstained: Ritual of the Night. Hij was toen een jaartje weg bij zijn voormalige werkgever Konami, waar hij geen toekomst meer zag voor de oude stijl van Castlevania-games. Het heeft hem uiteindelijk een hele tijd gekost om Bloodstained: Ritual of the Night op de markt te brengen, zodat er één pertinente vraag overblijft: had Konami gelijk om weg te stappen van die oude stijl of is er nog een plaats voor een spirituele opvolger van Castlevania: Symphony of the Night?

Dat de game een spirituele opvolger is, wordt trouwens al snel duidelijk. Het verhaal rondom Dracula en de familie Belmont wordt natuurlijk achtergelaten, maar Ritual of the Night behoudt wel die duistere verhaallijn met filosofische ondertonen waarin familiale banden een significante rol spelen. Er is tegelijkertijd ruimte voor een komisch element, met bijvoorbeeld hier en daar queesten die – opzettelijk – belachelijker en belachelijker worden naarmate je vordert. Het zorgt voor een aangenaam geheel, hoewel we niet echt iets spectaculair voor de kiezen krijgen. Daarvoor krijgen we iets te vaak conversaties die neerkomen op een dump van informatie, maar in zijn algemeenheid blijft het de aandacht trekken, zeker omwille van een cast van sterke stemacteurs en actrices met onder andere David 'Solid Snake' Hayter en Robert 'Alucard' Belgrade in prominente rollen.


De herkenbaarheid zit hem niet alleen in de stemmen, maar ook in de gameplay, wat natuurlijk als muziek in de oren klinkt van de mensen die deze Kickstarter origineel hebben ondersteund. Zoals je mag verwachten speelt de game zich af in een groot kasteel waar je eigenlijk vrij kunt rondlopen. Dat betekent echter niet dat je onmiddellijk overal heen kunt gaan, heel wat gebieden vereisen speciale krachten die je maar stelselmatig verdient. Het is dus steeds opnieuw door de game trekken om te ontdekken waar je nieuwe routes kunt vinden. Gelukkig bestaat er een systeem om noemenswaardige punten op de kaart te plaatsen, zodat je gemakkelijk kunt terugkeren wanneer je wil. Onderweg zal je ook vele vijanden tegen het lijf lopen, waaronder enkele spectaculaire bazen. Terwijl de gewone vijanden nooit een uitdaging vormen, is dat anders met de bazen waarbij je dan echt aandachtig moet zijn om deze zonder schade te overleven.

De game geeft gelukkig vele opties om dit goed te doen. Zo beschikt protagoniste Miriam over een uitgebreid arsenaal aan wapens, met onder meer zwaarden, zwepen en messen, waarbij zij elk voor een andere speelstijl zorgen. Daarbij is het vaak een goed idee om verschillende soorten 'loadout' te voorzien, omdat je voor specifieke situaties andere soorten wapens wil benutten dan voor andere. Die flexibiliteit keert ook terug in de magie en andere vaardigheden. Tijdens het spel verzamel je 'shards' die je inzet om jezelf te verbeteren en nieuwe vaardigheden te leren. Zo heb je shards waarmee je jezelf laat vergezellen door een familiar, waarmee je jouw statistieken verbetert of die je projectielwapens geeft. Dit systeem is nieuw, maar past perfect binnen de natuur van Castlevania. Het is dan ook een superbe toevoeging die toont dat er duidelijk nog verbeterpunten waren voor de oudere Castlevania games.


Igarashi heeft dus duidelijk zijn typische elementen in Bloodstained: Ritual of the Night kunnen steken, maar het is tegelijkertijd duidelijk dat zijn nieuwe studio niet de resources heeft van een Konami. Op verschillende vlakken was er nood aan een betere technische afwerking, zoals de laadtijden die hier en daar durven uitlopen, items die vast komen te zitten op een onzichtbaar platform en vijanden die in een loop belanden. Tegelijkertijd mogen we ook een complimentje geven aan de grafische uitwerking. Bij de eerste demonstraties van de game werd er terecht geklaagd over de kwaliteit van texturen en animaties, maar ontwikkelstudio ArtPlay heeft deze kritiek zeker ter harte genomen. Het resultaat is een prachtig ontworpen game met hier en daar een klein puntje dat men heeft gemist tijdens de verbeterronde. Na vele jaren Castlevania op de kleine handheld-schermen zijn we echter dolblij met het resultaat, een 'Castlevania' heeft nooit zo'n groots aanvoelend speelveld op het scherm kunnen toveren.