Het regende #notmybattlefield in onze reactiesectie. De redenen om Battlefield V op voorhand al af te wijzen waren divers, maar veelal sterk aanwezig. Ook in mijn hands-on van twee maanden terug was ik erg sceptisch over DICE’s nieuwste titel. Nu ik een week met de definitieve versie van de game erop heb zitten ben ik toch van sentiment veranderd. Battlefield V is wederom een sterke titel in de franchise. De game maakt minder indruk dan Battlefield 1 van twee jaar terug, maar introduceert wel enkele belangrijke veranderingen.

Laat ik ten eerste beginnen met een korte disclaimer. Battlefield V is een game die over de komende maanden nog flink zal veranderen. De review die je hier nu leest is op dat moment misschien in mindere mate nog toepasbaar. In plaats van een Premium Pass te hanteren kiezen DICE en EA namelijk voor het onderhouden van een Live Service. Over de komende maanden zal Battlefield V regelmatig voorzien worden van nieuwe content, zoals kaarten en spelmodi. De Firestorm modus, ofwel battle royale, zal zo pas in maart zijn intrede doen. Nieuwe kaarten, wapens en aanpassingsopties zullen ook in de komende maanden aan de game toegevoegd worden. Eveneens zullen er ook regelmatig spelverbeteringen worden doorgevoerd die bepaalde grafische glitches en andere oneffenheden uit de game zullen verwijderen. Deze review is dan een beoordeling van de game op dit moment, niet in acht nemende wat er allemaal nog komen gaat.


Het is in ieder geval duidelijk te merken dat Battlefield V voort borduurt op de stevige fundering die met Battlefield 1 is gelegd, te beginnen met het singleplayer component. Na een actievolle en indrukwekkende interactieve introductie met DICE’s hernieuwde interpretatie van de Tweede Wereldoorlog krijgen we de mogelijkheid om drie War Stories te spelen, met een vierde War Story die in december zal verschijnen. Deze War Stories zijn korte (ongeveer twee uur durende) op zichzelf staande verhalende missies die onderbelichte onderdelen van de oorlog in de schijnwerpers zetten. Een heldhaftige verzetsstrijder in Noorwegen, gediscrimineerde Senegalese Tirailleurs in Frankrijk en een ex-gevangene die zijn tijd omruilt voor militaire dienst in Noord-Afrika.

Deze episodes weten elk zeker te vermaken, maar zijn wat verder verwijderd van de klassieke Battlefield actie die je in de multiplayer zult tegenkomen. Door een domme kunstmatige intelligentie verdwijnt de uitdaging enigszins, maar dat weerhoudt je er verder niet van om van de actie en de intense momenten te genieten. Een leuke afwisseling op de multiplayer en blij toe dat met deze constructie DICE een goede manier heeft gevonden om een singleplayer component in Battlefield te behouden. De War Stories zijn echter niet het hoofdcomponent waarvoor je deze titel in huis zal halen, dat blijft namelijk de multiplayer.


Met in totaal acht verschillende multiplayerkaarten lijkt Battlefield V minder variatie te kennen dan voorgaande delen. Hierin bevindt zich één kaart die echt indruk weet te maken, namelijk Snow Mountain. Aan de top van een ijzige berg wordt hevig gevochten om enkele strategische punten terwijl in de lucht een groot aantal vliegtuigen de strijd met elkaar aangaat. Het is een kaart waar ik erg van kan genieten. De andere kaarten zijn ook niet verkeerd, maar deze zijn veelal minder memorabel en zullen waarschijnlijk ook niet als klassiekers de geschiedenisboeken in gaan. Een map als Airfield die zich afspeelt op een vliegveld, zonder dat daar ook echt vliegtuigen landen en opstijgen is toch een gemiste kans. Een grote open kaart als Twisted Steel ziet er indrukwekkend uit, maar mist vervoersmogelijkheden. Al met al ben ik nog niet heel erg overtuigd van de kwaliteit van de nieuwe spelomgevingen, in ieder geval niet in de vorm van de traditionele multiplayermodi als Conquest.

Waar de nieuwe kaarten wel goed tot hun recht komen is in Grand Operations, een spelmodus die drie in-game dagen beslaat en daarin verschillende doelgerichte spelvormen naar voren laat komen. In rondes met 32 man versus 32 man volg je een verhalende aanval, zoals de verdediging van Rotterdam voor de bombardementen tot aan het laatste verzet na afloop van de desastreuze vernietigingen. Deze modus is toegankelijker om in te stappen dan de Operations modus uit het voorgaande deel. Voornamelijk omdat Grand Operations in een afspeellijst vorm werkt – ten opzichte van het los uitkiezen van het level in Battlefield 1 – en doordat je per dag goed kan instappen tijdens een spelronde. De potjes kunnen wanneer beide teams aan elkaar gewaagd zijn tot wel anderhalf uur duren, maar bieden ontzettend veel spanning en intensiteit, zodat de nieuwe gameplaywijzigingen echt tot hun recht komen.


In Battlefield V ben je namelijk meer dan ooit afhankelijk van je teamgenoten. Het spelen met de juiste mensen kan het verschil maken tussen een ontzettend plezierige en een ontzettend nare spelervaring. Ten eerste begin je met minder ammunitie, zodat een speler in de Support rol de beslissende factor kan spelen in nauwe vuurgevechten. Tevens kan deze overal fortificaties opbouwen om van een open veld een strategische verdedigingspositie te maken. Andere spelers kunnen enkel op bepaalde punten in een kaart fortificaties opbouwen. Het maakt van de Support een waardevolle klasse, zoals we deze nog niet zagen in eerdere uitgave. De Medic klasse heeft echter wel wat te lijden gehad. Iedere speler draagt standaard een medisch pakket bij zich die aangevuld kan worden door een Medic. Tevens kunnen squadleden elkaar herstellen, hoewel een Medic dat net iets sneller doet. Het punt waar het bij de Medic klasse misgaat is dat deze enkel beschikking hebben tot SMG’s, zodat ze op afstand weinig verschil kunnen maken. Hiertegenover staat wel dat je enkele rookgranaten kunt afschieten, om zo kunstmatige beschutting te creëren om medespelers te redden. Zodoende kan je jezelf als Medic – eerder mijn favoriete klasse – toch vaker benadeeld voelen. De Assault klasse is wederom erg geschikt voor het explosieve werk, de Recon speler werkt wederom op afstand en kan als bonus gemakkelijk vijanden markeren.

Een squad waarin elke speler een unieke rol aanneemt en echt samenwerkt ten behoeve van speldoelen is een ideale squad, maar dit is uiteraard geheel afhankelijk van zowel jezelf als je medespelers. Mijn ervaringen hiermee wisselden dan ook sterk, zoals ook in mijn hands-on naar voren kwam. Het zou prettiger werken als DICE een constructie zou introduceren om spelers in bepaalde rollen te forceren, zodat er geen overvloed of juist gebrek aan bijvoorbeeld een Support of Medic in een ronde is. Desalniettemin moedig ik deze veranderingen enkel aan. Het maakt de spelomgeving dynamischer. De momenten dat ik rookgranaten net voor de lichamen van mijn medespelers wierp, zodat ik hen kon genezen en de mogelijkheid aan andere teammaten gaf langs mij heen naar voren te stormen, waarbij de ondersteuning in de rook nieuwe verdedigingsbolwerken kon opbouwen waren fantastisch. Het is op deze momenten dat Battlefield V echt schittert.


Ondanks enkele grafische glitches, waarbij onder andere lichaamsdelen van teamgenoten doorzichtig werden en er objecten door de grond staken, weet Battlefield V zeker indruk te maken. Voornamelijk de nieuwe spelersanimaties, die het gevolg zijn van een vergrote bewegingsvrijheid, leveren soms intense momenten op. Zo is het mogelijk naar achteren te springen en op je rug te landen, van waaruit je vervolgens langs je benen kan blijven schieten. Het ziet er allemaal ontzettend tof uit en vergroot de manier waarop je jezelf in de game kan inleven. De rest van de game ziet er uiteraard fantastisch uit en klinkt daarnaast ook geweldig, hetgeen we van DICE ondertussen gewend zijn geraakt. Opvliegende bladeren, modder dat op kleding en geweren blijft plakken, vegetatie dat door impact van granaten omver wordt geblazen: het zijn deze details die de slagvelden tot leven laten komen.

Battlefield V verbetert de fundering waarop de serie is gehuisvest, maar weet niet echt te verrassen. De War Stories bieden enkele uren plezier, maar zijn ver verwijderd van de multiplayerervaring. De omvang van de oorlog lijkt in de traditionele multiplayermodi te missen, mede ook door een gebrek aan spelelementen als een Zeppelin of Dreadnought die het tij konden keren. Ook de spelomgevingen zijn minder memorabel, hetgeen gedurende Grand Operations gecompenseerd wordt door actieve en wisselende doelstellingen. Gameplaywijzigingen in de opzet van squads en bewegingsvrijheid komen de game echter ten goede. Zodoende blijft er een stevige game over, die zeker weet te vermaken, maar minder indrukwekkend is dan zijn voorganger.