Gisteravond verliet ik voor de eerste maal Vault 76. Nadat afgelopen dinsdag de PC bèta in de soep liep doordat in plaats van de game op te starten alle gedownloadde spelbestanden werden verwijderd, bleef er van speeltijd niets over. Tijdens de herkansing kreeg ik langer de tijd en ontdekte ik in enkele uren dat Fallout 76 geenszins een traditionele Fallout titel is.

Na een korte, maar sterke intro – inclusief de speech die al in enkele fragmenten in de debuuttrailer werd aangehaald – verlaten we al snel de Vault. Het is ‘Reclamation Day’, de dag om de wereld twintig jaar nadat de bommen vielen terug te winnen. De Vault is grotendeels verlaten, behalve dan die ene speler die net als jou net start en nog een beetje onder de indruk is door de plotse stappen die hij of zij moet zetten. Je kiest een karakter, doorloopt enkele introductiehandelingen begeleid door Mr. Handy’s en voor je het weet sta je in de grote open wereld van Appalachia. In tegenstelling tot eerdere Fallout delen komt deze vrijheid al vrij snel, waarbij je – naast uiterlijk en een eerste perk – geen keuzes hoefde te maken. Doordat elk wezen op voorhand vijandig is, zijn enkel je handelingen ten opzichte van andere spelers van waarde voor jouw karakter.


Persoonlijk mistte ik al snel de interactie met NPC’s. Er moesten holotapes beluisterd en teksten gelezen worden. Deze voorzagen mij steeds van een nieuwe opdracht en een nieuwe koers. Hoewel er hier en daar zeker enkele interessante holotapes tussen zullen zitten – na een lange werkdag lukte het me niet meer heel erg goed op te focussen – kwam het toch voornamelijk over als wat verplicht geluister uit mijn koptelefoon. Zonder enig gezicht te hebben bij personen, laat staan het vooruitzicht te hebben deze ooit te ontmoeten, kon het verhaal mij weinig boeien. Ik liep van punt naar punt op de radar om opdrachten te voltooien, terwijl ik langzaam in level steeg en andere spelers rondom mij precies dezelfde acties zag uitvoeren. Het was een weinig inspirerend schouwspel.

Desondanks heb ik toch wel enkele keren moeten gniffelen. Bethesda is een meester in het vertellen van korte verhalen met visuele elementen. Een huis vol met geïnfecteerde lijken, waarvan één met zijn kop in de oven beland was. Een aantal mannequins die op melancholische wijze de lijken van religieuze fanatiekelingen vasthielden. Het deed mij des te meer pijn dat de verhalen hierachter niet door NPC’s geduid zouden worden, dat er geen virtuele gemeenschappen te vinden waren die hier een link mee hadden. Enkel tekst en audio geven duiding. Het helpt daarbij niet dat de interface direct uit Fallout 4 is overgenomen. Deze was door een overdaad aan nieuwe wapens en materialen al onoverzichtelijk, door de enorme toename aan holotapes en talloze briefjes is dat in Fallout 76 nog meer het geval. De frustratie wordt erger wanneer je beseft dat de game niet pauzeert als je in je Pip-Boy op zoek bent naar de juiste documenten, zodat als je per ongelijk een holotape oppikt in plaats van direct afspeelt, je het daar dan ook maar bij laat.


Zodoende was ik niet direct overtuigd van Fallout 76, totdat ik een groep van ‘naakte’ spelers ontmoette. Alle serieusheid waarmee ik aan dit epos had willen starten liet ik varen, ik trok mijn trouwe blauwe jumpsuit uit en ging in mijn ondergoed verder. Samen met andere spelers in ondergoed gingen we op avontuur, waarbij ik uiteindelijk met één andere jongen overbleef. Aangezien ikzelf geen microfoon tot mijn beschikking had liet ik mij leiden in zijn queeste ‘SCREWS MAN, I NEED SCREWS, DO YOU HAVE ANY SCREWS?’. Mijn nieuwe ondergoedkameraad verving de NPC en gaf mij genoeg reden om enkele uren extra in deze titel te steken. Als je echt plezier wil beleven moet je Fallout 76 niet te serieus nemen, hetgeen in scherp contrast staat met de serieuze introductie die hier niet al te lang geleden aan vooraf ging.

Goede communicatie is zodoende de sleutel tot een goede spelbeleving. Met een microfoon is jouw audio in een bepaalde radius rondom jou heen te horen. Zit je in een team, dan heb je uiteraard continu een goede verbinding. De optie om tekstueel informatie over te brengen is er echter niet, ook niet via het berichtensysteem van de Bethesda.net launcher. Door een gebrek aan microfoon vanuit mijn kant moest mijn nieuwe buddy leren goede ja en nee vragen te stellen – hij bleek nogal onervaren in de wereld van Fallout, ondanks zijn grenzeloze enthousiasme – en probeerde ik goedschiks en kwaadschiks mijn intenties duidelijk te maken door bepaalde bewegingen te maken, patronen in muren te schieten en gebruik te maken van de in-game emoticons.


Zodoende gingen we als echte broeders op jacht naar schroeven om hem zijn nieuwe wapen te kunnen laten bouwen. Iets waarvoor we veel spelmechanieken (opnieuw) moesten uitvinden. Zoals hoe efficiënt te ruilen, gebruik te maken van de werkbanken (één persoon tegelijkertijd, dus aansluiten in de rij) en te laten zien welke richting op te gaan. De gebruikersinterface is nog tamelijk inefficiënt. Uiteraard kan je een markering op de kaart plaatsen, maar de spelwereld zit vol met markeringen, waardoor deze al snel verdwijnt. Een lichtbaken zou bijvoorbeeld al handiger zijn. Wel kan je snelreizen naar iemand in je team en kan deze je herstellen wanneer je stervende bent.

Nadat ik een persoonlijk duel met een andere tegenspeler had verloren – hakbijl versus shotgun is toch al vrij snel beslist – schreeuwde mijn onderbroekbuddy om mijn leven, hetgeen hem helaas niet gegund werd. Na vrij gemakkelijk en zonder groot nadeel weer in de buurt gerespawned te zijn ging ons avontuur verder. Sterke monsters kwamen we niet tegen, wel raakten we zo radioactief dat mijn spelpartner plots kon springen als een reuzenkikker. Wat RadAway was en hoe deze werkte wist hij echter niet. Hetgeen mij weer een hele nieuwe speluitdaging gaf: non-verbaal uitleggen wat hij moest gebruiken om beter te worden. Doordat de interface niet duidelijk is wist hij niet wat ik hem te ruil aanbood, toen ikzelf eenmaal dit product had gevonden. Uiteindelijk moest ik met mijn geweer naar het item toelopen en hem op deze manier het object aanwijzen. Hetgeen verkeerd ging toen hij het direct oppakte zonder het te lezen en zodanig niet kon terugvinden in zijn inventaris. Dat ging de tweede keer gelukkig beter.


Zodoende haalde ik mijn genoegen voornamelijk uit het spelen met andere spelers en hieraan zelf doelen te verbinden. Doordat de game je niet in staat stelt in dialoog te gaan met de spelwereld, één van de belangrijkste kenmerken uit eerdere titels, lijkt Fallout 76 te vallen of te staan met de interacties die jij zult ervaren. En deze zullen uiteraard flink verschillen, afhankelijk van je vrienden of het geluk andere hiervoor openstaande spelers online te ontmoeten. Mijn eerste impressies zijn voorlopig nog niet overtuigend. Iets wat wordt bijgestaan doordat de game ook nog eens tamelijk gedateerd aanvoelt. Vergelijken we de vergezichten van een game als Red Dead Redemption 2 met die van Fallout 76, dan komt die laatste belabberd uit de vergelijking. De verte gaat op in een wazige blur, waarin zelfs bezienswaardigheden verdwijnen. De soundtrack is daarnaast in grote lijnen een herhaling van Fallout 3 en Fallout 4, en veel audio-effecten ontbreken. Met een bijl tegen een verkeersbord aanslaan zou anno 2018 toch voor een luide knal moeten zorgen, maar in deze titel sla je zo door het bord heen.

Op 14 november verschijnt Fallout 76 voor PC, Xbox One en PlayStation 4. Tot die tijd houdt Bethesda nog enkele testsessies, die voornamelijk bedoeld lijken te zijn om de servers te testen. De aard van de game zal onveranderd blijven, maar er is nog hoop dat de gebruikersinterface en de typische Bethesda bugs in de loop der tijd verwijderd zullen worden. Daarnaast hoop ik dat Bethesda terugkomt op hun beslissing om geen NPC’s in de game te stoppen, door deze middels gratis DLC langzaam in het verhaal te verweven en een plek te geven in de game. Voor nu lijkt Fallout 76 een toegankelijke overlevingstitel in de stijl van de franchise, maar zonder de ziel. Of ik achter deze voorlopige conclusie blijf staan lezen jullie hopelijk later deze maand in onze review, wanneer we flink wat meer uren in de Appalachia hebben kunnen besteden.