Review: Blue Reflection
Door Joni Philips op 02-10-2017 om 09:02
|
Bron: Gamed
|
Een jaartje geleden lanceerde ontwikkelstudio Gust een promotionele campagne onder de naam 'Beautiful Girls Festival' om hun drie aankomende games in de kijker te zetten. De eerste van deze games was Atelier Firis: The Alchemist and the Mysterious Journey dat we al enkele maanden kunnen spelen, en volgende maand komt de afsluiter in de vorm van Nights of Azure 2: Bride of the New Moon. In tussentijd is er Blue Reflection voor PC en PlayStation 4, de enige nieuwe franchise onder de 'Beautiful Girls Festival' games.
Ga nu niet denken dat Blue Reflection simpelweg een aftreksel is van de Atelier serie omdat deze net als Atelier Firis onder dezelfde promotionele campagne valt. De game is natuurlijk een typische Gust Role Playing Game met een knap meisje in de hoofdrol, waardoor je zekere gelijkenissen gaat opmerken. Kwestie ook dat de game de fans van de studio niet zal afschrikken. Qua uitgangspunt mag je echter iets compleet nieuw verwachten, je gaat namelijk aan de slag als de voormalige balletdanseres Hinako Shirai die haar favoriete sport niet meer kan beoefenen door een permanente verwonding. Wanneer ze in de magische wereld 'The Common' belandt, krijgt ze echter een nieuwe kans. Als ze erin slaagt de kwade elementen in deze wereld te verslaan, mag ze een magische wens doen. Hinako begint dan ook aan het avontuur met een duidelijke opdracht, dit kwaad te verslaan en de wens gebruiken om haar verwonding te genezen zodat ze opnieuw kan dansen. Hiervoor moet ze echter opnieuw leren samenwerken met haar vrienden en andere metgezellen, iets wat een al even belangrijke uitdaging blijkt als het verslaan van de tegenstand. Het onvermogen om haar favoriete hobby te beoefenen heeft haar namelijk zeer bitter gemaakt.
Die bitterheid heeft eveneens een weerslag op de gameplay, de kracht van Hinako is namelijk afhankelijk van haar relatie met haar klasgenoten waardoor een vergelijking met Persona zich duidelijk opdringt. Je verdeelt je tijd namelijk tussen het effectief bekampen van de vijand, en je dagelijkse leven waarin je bezig bent een nauwe relatie op te bouwen met je klasgenoten. Hoe meer tijd je spendeert aan het socialiseren, hoe sterker je kunt uithalen in de gevechten. Het is dan ook belangrijk dat je met volledige zin deelneemt aan dit onderdeel. In tegenstelling tot bij Persona heb je hier ook geen beperkingen qua tijd, je kunt zo lang blijven als je wil. Dat geeft dan ook tijd om aan verschillende sociale evenementen deel te nemen. Het gaat dan onder andere om diepgaande gesprekken met medeleerlingen, dates met diezelfde leerlingen en het bezoeken van fictieve sociale media netwerken. Het wordt enigszins repetitief, maar de gesprekspartners zijn interessant genoeg om te blijven praten. Het is dan ook ideaal dat Blue Reflection geen tijdsbeperking heeft ingebouwd, maar het profiteert hiervan onvoldoende omdat de kwaliteit van het sociale aspect simpelweg onderdoet aan dat aspect in het populairdere Persona. Het verwijderen van de tijd is echter een les die Persona mag leren.
Het sterker uitwerken van het sociale aspect had de kwaliteit hiervan duidelijk kunnen optrekken, maar het was niet voldoende geweest. Ook de lokalisatie is namelijk een significant probleem. Er worden onder andere hopen grammaticale fouten gemaakt, wat de gesprekken moeilijker te volgen maakt. Dit is zeker het geval wanneer men verschillende spellingen gebruikt om te verwijzen naar eigen concepten, zo wordt de vijand zowel 'Sephirot' als 'Sephira' genoemd. Hier en daar gebeurt er ook een opvallende woordsplitsing, zo kunnen eenvoudige, korte woorden bijvoorbeeld over twee lijnen verdeeld worden. Er is dan ook duidelijk iets misgelopen. Een ander element zit hem in het gebrek aan ondertitels. Gust heeft ervoor gekozen enkel Japanse voiceacting te voorzien, wat natuurlijk geen probleem is, op deze manier ben je zeker dat gesprekken klinken zoals de studio het wil. Maar dan moet wel elke conversatie ondertiteld worden. Terwijl maar een beperkte set van gesprekken ingesproken is, wat gezien de prachtige soundtrack zeker geen schande is want daardoor kunnen we op de muziek focussen, zijn deze niet allemaal volledig vertaald en ondertiteld. De meerderheid is dat gelukkig wel, maar het kan niet dat men teksten mist. Je weet dan namelijk nooit of je het volledige verhaal mee hebt.
Het beleven van je sociale leven is echter niet genoeg, er moet ook worden gevochten. Dit verloopt via turnbased gevechten waarbij karakters om de beurt dienen aan te vallen. Die volgorde staat bovenaan op het scherm aangegeven, en is onder andere gebaseerd op de intrinsieke snelheid van de karakters. Je kunt deze volgorde eveneens beďnvloeden middels speciale vaardigheden, zo kun je vijanden vertragen om enkele extra beurten te winnen. Eens je aan de beurt bent, kun je kiezen tussen verschillende soorten aanvallen en vaardigheden, waaronder een speciale 'Overdrive' aanval die één karakter in één zet meerdere aanvallen laat uitvoeren. Je moet enkel letten op je MP die je opgebruikt, want zit je zonder, dan kun je niet verder. Goed kiezen welke actie je onderneemt dus. Wat je gek genoeg niet kunt doen, is voorwerpen gebruiken. Iets wat standaard is binnen praktisch elke Role Playing Game is hier niet mogelijk. Aangezien de Atelier games zo'n grote focus op items leggen, was dat hier een gigantische verrassing. Dat zul je echter niet echt missen, zeker omdat HP en MP na elk gevecht worden aangevuld zodat je weinig tijd moet besteden aan het genezen van je team.
Er is in dit systeem voldoende ruimte voor geavanceerde strategieën, maar een veel te lage moeilijkheid – zelfs op de hoogste moeilijkheidsgraad – zorgt ervoor dat dit absoluut niet nodig is. Als je gevechten razendsnel kunt winnen zonder na te denken, dan is er weinig reden meer tijd te investeren in een goede strategie. Hoe leuk de ideeën voor het vechtsysteem dan ook mogen zijn, het gebrek aan uitdaging maakt dit alles overbodig. Zelfs de baasgevechten verlopen zeer eenvoudig omdat je typische team van Hinako, Yuzuki en Lime hierin wordt bijgestaan door elk vier support karakters die op verschillende momenten verschijnen om hun vaardigheden te gebruiken. Moeilijk kun je deze dan ook niet noemen, deze bazen hebben simpelweg wat meer gezondheid zodat het langer aansleept. Daar is het dan ook gewoon een kwestie van genoeg schade uit te delen, wat vooral neerkomt op het regelmatig aanvullen van de 'MP' punten die worden opgebruikt met elke aanval. Dat gebeurt onder andere via Ether Charges waarbij je een beurt opoffert om de MP van een karakter aan te vullen. Omdat de gevechten zo gemakkelijk zijn, is dat echter alleen echt nodig tegen de bazen terwijl je in normale gevechten genoeg MP hebt om alle vijanden te verslaan alvorens zonder te zitten.
Er zijn complimenten te geven voor de aangehouden grafische stijl, die zich weet te onderscheiden van de typische stijl van Gust zoals we die vooral kennen uit de Atelier serie. Deze stijl doet vooral karakters en tegenstanders prachtig naar voren komen, met een hoge mate van detail en levendige kleuren. Veel animatie is er niet aan deze personages, wat toch opvallend is, maar het doet zeker geen afbreuk aan de kwaliteit van de karakterontwerpen. Die kwaliteit is echter niet doorgetrokken naar de omgevingen, waar een continu gevoel van herhaling de kwaliteit niet ten goede komt. Ongeacht waar je rondloopt, je hebt steeds het gevoel in dezelfde buurt te zitten, zeker omdat bepaalde texturen letterlijk regelmatig worden gekopieerd. Verder komen wordt dan ook niet beloond, je eindigt simpelweg in een kamer die praktisch identiek lijkt aan de vorige. Ondanks dat deze stijl de platforms nooit tot het uiterste duwt, zijn er wel performantieproblemen op te merken, iets wat vooral naar voren komt als de camera te snel wordt gedraaid wanneer de game zich hier niet aan verwachtte. Op die momenten blijkt de game dan plots weergegeven in lagere resolutie, zodat ook de karakterontwerpen hun typische mate aan detail niet kunnen bereiken.
|
|
|
Beoordeling
60
Gust stapt met Blue Reflection duidelijk buiten hun comfortzone. Ze komen met een game die eerder aanleunt bij Persona dan bij de frequente Atelier games die ze anders op de markt brengen. Als eerste experiment is het zeker een interessante oefening, maar de uitwerking faalt simpelweg de ideeën om te zetten in een goede game. De lokalisatie is slecht verkopen, de gevechten zijn te gemakkelijk om strategisch te zijn en het sociale aspect is te repetitief. Er is dan ook geen enkel moment dat Blue Reflection echt schittert, of zelfs maar de hoogtes van middelmatigheid bereikt.
|
|
|
|
 16:06 DOOM voor Switch met officiële beelden
 09:10 Final Fantasy IX
|
| Reacties (1) |
|
|
Pagina:
1
|
|
|
Gast (91.183.202.xxx)
op 02-10-2017 om 10:08
|
|
Een 6/10 voelt juist aan. Ben de game zelf aan het spelen nu, en ik vind hem heus niet slecht. De dingen die er zijn werken allemaal goed, er is alleen te weinig diepgang en variatie.
Het gevecht systeem is goed en de animaties vlot en leuk om te zien, maar de game zorgt ervoor dat vechten weinig nut heeft omdat je geen ervaringspunten krijgt, waardoor vechten enkel nodig is als het verhaal het wil of je een paar items nodigt hebt om dingen te maken.
De dungeons hebben vaak een heel mooie, surrealistische en dromerige sfeer, vooral de Happiness en Sorrow aspecten, maar je voelt je beknot door de kleine map en onzichtbare muren. Ik verlangde ernaar die wijd open velden en heuvels in Happiness te verkennen, maar de game stond het niet toe.
Het beste zijn de Sephira bazen, die vaak heel interesante en coole ontwerpen hebben, en het verhaal, dat erg persoonlijk en zelfs een beetje melancholisch aanvoelt. Het wordt alleen onvoldoende ondersteund door sterke gameplay, wat zonde is.
Een 6/10 voelt dus zeker terecht. Ik zou hem aanraden voor fans van anime games, ware het niet dat ik de prijs van 55 euro echt wel te hoog vind voor wat de game te bieden heeft. Wacht dus tot een prijs verlaging of een Steam sale. Wat de pc versie betreft zou er zelfs gerust een puntje af mogen worden getrokken van de score vanwege de kwaliteit van de port. De game is zeker speelbaar, maar de port laat te wensen over.
Desondanks ben ik blij dat Gust deze game heeft gemaakt en ik hoop dat het ze ervaring heeft bijgebracht voor een verbeterde sequel of nieuwe game in dezelfde stijl. =)
|
|
|
Pagina:
1
|
|
|
|
