Ontwikkelstudio Grasshopper Manufacture van Goichi ‘Suda51’ Suda heeft ons over de jaren heen vaak verbaasd. De studio bracht ons onder andere Killer7, waarin we aan de slag gaan als de verschillende manifestaties van één persoon. In No More Heroes werkten we onszelf op tot ’s werelds beste huurmoordenaar en in Lollipop Chainsaw waren we een cheerleader die aan de slag gaat met een kettingzaag. Het deed ons één ding afvragen: hoe gek is in hemelsnaam hun debuutgame The Silver Case? Deze PlayStation game uit 1999 was namelijk nooit in onze contreien verschenen, tot Active Gaming Media en Playism besloten hier verandering in te brengen. Enkele maanden geleden brachten ze de game naar PC en nu verschijnt de lichte remake eveneens op PlayStation 4.

Dit is een ideale manier om te ontdekken dat Goichi Suda destijds al gek was. Je zou The Silver Case namelijk kunnen beschrijven als twee aparte games. De game is namelijk opgebouwd middels twee scenario’s, Transmitter en Placebo die beide draaien rond dezelfde verhaallijn. In Transmitter kruip je in de huid van een onbelangrijke agent die samen met zijn collega’s een seriemoordenaar tracht te stoppen, terwijl je in Placebo aan de slag gaat met een journalist die eveneens deze moordenaar probeert te ontmaskeren. Beide lijnen lopen frequent in elkaar over, waarbij je deze momenten dus vanuit de twee kampen te zien krijgt. Je begint hierbij in Transmitter, maar eens Placebo geopend is, kun je wisselen om te bekijken hoe alles daarin verloopt. Eens je daarmee klaar bent, kun je ook twee korte, nieuwe scenario’s ontdekken die exclusief zijn voor deze PlayStation 4-versie. Deze zijn geen grote toevoeging, maar zorgen wel voor een mooier einde.


Zo’n opbouw met twee concurrente verhaallijnen is natuurlijk niet nieuw, maar The Silver Case weet te verrassen doordat beide verhaallijnen door iemand anders zijn geschreven. Suda heeft zelf Transmitter geschreven terwijl Placebo is geschreven door zijn collega’s Masahi Ooka en Sako Kato. Dit is interessant want ze hebben beide scenario’s hierdoor een eigen stijl gegeven. Suda heeft in Transmitter een nutteloze protagonist gecreëerd, een vehikel dat alleen bestaat om je deze wereld te laten ontdekken. Hij krijgt niet eens eigen tekst om te spreken, je leert alles door gesprekken met de omstanders en door het oplossen van puzzels welke de hoofdbrok van de gameplay vormen. Deze worden al snel doordenkers zonder echt vervelend te worden, mede omdat je ze kunt overslaan. Placebo aan de andere kant plaatst een stevige focus op de protagonist die je intiem zal leren kennen. Hij kiest voor lange monologen en het grootste deel van de gameplay betreft keuzemomenten in de dialogen.

In dit hele geheel kiest Grasshopper voor een film-noir stijl. Dialogen zijn kort, cryptisch en redelijk duister. Het zorgt voor een stijl die je niet gewend bent van Suda, die middels zijn huidige projecten vaak voor slapstick kiest. De noir-stijl wordt nog wat versterkt door de geluidseffecten, het verschijnen van de tekst wordt namelijk begeleid door een soort typmachine. Het is een geluid dat nogal vervelend wordt na een tijdje, maar wel doet terugdenken aan de detectives uit de jaren stilletjes waar een agent meestal aan het typen is terwijl je zijn gedachten hoort. Op deze manier vormt The Silver Case eigenlijk halvelings een hommage aan een genre dat twintig jaar geleden al dertig jaar uit de mode was. In een tijdperk waar visual novels gesprekken aanbieden die langer lijken te zijn dan Tolstoj’s Oorlog en Vrede voelt de korte, krachtige stijl van The Silver Case aan als een verademing.


De game speelt dus grotendeels als een visual novel, met af en toe een gameplay-onderbreking. Zoals eerder gezegd gaat dat vooral door aangename puzzels die je brein goed stimuleren. Minder stimulerend is de bijbehorende besturing die heel onhandig en niet responsief zijn. Dat is de game echter gemakkelijk te vergeven dankzij het boeiende verhaal en de bijbehorende atmosferische soundtrack. De jazz-centrische nummers van Silent Hill componist Akira Yamaoka zijn op succesvolle manier vernieuwd om het luisteren nog aangenamer te maken. Grafisch maakt de game daarentegen minder indruk, met onder andere een overdaad aan hergebruik van omgevingen. Dat is spijtig want de game heeft wel een uniek stijltje, met onder andere een mix van 2D en 3D animatie die vooral redelijk onvoorspelbaar is. De repetitie – met name in de latere stukken van Placebo – verminderen spijtig genoeg de impact van deze stijl.