Morgen start in het Britse Leeds de 101ste editie van de Ronde van Frankrijk. Gedurende drie weken geven renners weer het allerbeste van zichzelf. Ze scheuren met een rotvaart over rotondes, trotseren uit menig instelling ontsnapte meelopende supporters en beklimmen tot de verbeelding sprekende bergen. Terwijl ze dit doen ontzweten ze liters lichaamsvocht, schuren hun tatoeages over het asfalt en benaderen hun hart- en andere spieren het punt van de ontploffing. Op de koop toe worden ze door hypocriete heren in maatpak enkele jaren later hun zuurverdiende overwinningen ontnomen. Een schitterende sport, met helaas weinig schitterende games om die sport te vereren.

In 2002 werd onder Konami-vlag de game "Le Tour de France" uitgebracht, een jaar later deden ze dat over met "Le Tour de France: Centenary Edition" en toen werd het windstil. Vreemd eigenlijk, want beide games hadden potentieel. Ze lieten je toe om als renner aan de slag te gaan in de Ronde van Frankrijk. Het was een arcade-game waarin je helemaal achteraan het peloton startte en moest proberen iedereen in te halen. Een dikke nul wat realisme betreft, maar qua beleving viel het allemaal wel mee.

Dat het zo moeilijk is om een sport als wielrennen in een game te vangen hoeft niet te verbazen. Hoe kun je immers het gedrag van 160 sporters tegelijk realistisch weergeven. Het is geen groep van 22 voetbalspelers, 22 Formule 1-rijders of 18 baseballspelers waarvan het gedrag min of meer te voorspellen valt. Het is een gigantische groep renners met elk hun eigen specialiteiten, pluspunten en gebreken. Bovendien speelt de sport zich niet af in een stadion of op een circuit, maar op gewone wegen in ritten van maximaal 250km. Hoe stop je dat allemaal in een game?



Cyanide Studio is zowat de enige developer die de wielersport een warm hart toedraagt. Al jaren brengen ze met Pro Cycling Manager het wieler-equivalent van Football Manager en sinds enkele jaren brengen ze ook een jaarlijkse editie van Le Tour de France, een wielersimulatie pur-sang die de speler aan het stuur zet van blinkende geen-motorige tweewielers. Wij kregen van hen de Xbox 360 versie van Le Tour de France - Season 2014 in de bus en gingen meteen aan de slag, maar de game is ook beschikbaar voor PS4 en PS3.

Het spreekt voor zich dat de game, met zo'n naam, een officieel gelicentieerd product van de A.S.O. is en dus meteen ook de 21 etappes omvat die vanaf morgen gereden zullen worden. Ook verkreeg men een licentie van de AIGCP en zodoende bevat het spel alle namen, shirts en logo's van de deelnemende ploegen aan de Ronde van Frankrijk van 2014. Tot zover het goede nieuws voor de wielerfans. Want hoewel de echte ploegen terug te vinden zijn, geldt dit niet voor de renners. Trek Factory Racing bijvoorbeeld bevat de namen van al hun renners, van Fabian Cancellara tot Stijn Devolder. Terwijl bij Team Sky dan weer mannen als Waggons (Wiggins) rondfietsen. Jammer, maar niets onoverkomelijk.


Een vaak gehoord punt van kritiek op de vorige editie van de game was dat de leercurve te stijl was en dat dit allerminst gecompenseerd werd door een degelijke (elektronische) handleiding. Niet zo in de 2014 editie waar je middels een degelijke interactieve tutorial de basis onder de knie krijgt. Je leert er de basisvaardigheden die een renner nodig heeft: eten, dalen, volgen, je ploegmaats commando's geven (daarover straks meer), enz... Een frustrerend minpuntje aan deze tutorial is dat deze af en toe verwijst naar de handleiding wanneer je niet in iets slaagt. Het was me als speler niet geheel duidelijk welke handleiding dit dan wel moest zijn? Het beknopte kleinood dat in de verpakking stak, of de uitgebreide lomp tekst die als handleiding in de game zit gebouwd, maar die je vanuit de tutorial klaarblijkelijk niet kon raadplegen? Maar ach, een game staat of valt niet met een tutorial en ik beschouw dit dan ook als een fait divers.

Le Tour de France - Season 2014 omvat drie grote spelmodi: Tour de France, Pro Team en Versus. In eerstgenoemde spelmodus kun je als wielerfan echt je hart ophalen. Je kiest je ploeg, selecteert de renner waarmee je aan de slag wilt en je kunt de fiets op. Voor iedere etappe krijg je een leuk introductiefilmpje van de rit te zien en mag je nog even twee stuks voeding kiezen. Deze voeding heeft invloed op je uithoudingsvermogen of je vermogen om een versnelling te plaatsen. Een stuk voeding krijg je voor de rit mee, het tweede krijg je na het uit rijden van de bevoorradingszone.

De interface van de rit en besturing van je renner zit goed in elkaar. Met RT bepaal je de snelheid van je renner, met LT rem je af. Met LB kun je schakelen en door herhaaldelijk op A te drukken plaats je een versnelling. Zo'n versnelling is echter beperkt in tijd. Je kunt niet eeuwig demarreren en moet - afhankelijk van je renner - al snel weer op het zadel. Realistisch, zeker. Beperking van de spektakelwaarde, dat ook. Omdat ritten behoorlijk lang duren, kun je middels de X-knop ook een andere renner volgen. Op deze manier haak je jouw fiets aan de trein van een andere renner en volgt diens bewegingen. Heel handig bij technisch moeilijke afdalingen of ellenlange saaie stukken richting volgende beklimming of tussensprint. Dit soort "cruise-control" stopt vanzelf wanneer de renner die je volgt een demarrage plaatst of een inzinking/valpartij kent.

De interface geeft in eerste instantie slechts de broodnodige informatie weer: bovenaan verschijnt een statusbalk met informatie over de rit (afstand tot finish, voorsprong, windrichting, etc...) onderaan vinden we in een tweede statusbalk informatie over jouw renner terug: hoe zit het met de vermoeidheid, kan hij nog demarreren, hoe snel rijdt hij, in welke versnelling en heeft hij nog eten. Vreemde eend in de bijt is hier het stijgingspercentage. Die informatie had in de bovenste statusbalk gemoeten, maar dat is muggenziften. Je kunt ook nog extra informatie op het scherm oproepen over de posities in de race: wie rijdt er in de kopgroep, wie rijdt in de achtervolgende groep, wat zijn de tijdverschillen, enzovoort.



Het rijden zelf geeft je een echt koersgevoel. Vlakke etappes kunnen op-zondag-bij-oma-op-bezoek-saai zijn, met geen enkele ontsnapping of wapenfeit en een massasprint tot gevolg. Ze kunnen echter ook spetteren van de ontsnappingen en valpartijen. Bergetappes idem. De landschappen zijn afwisselend maar ogen op zich wat kaal en grafisch af en toe achterhaald. De heel belangrijke landschapspunten (Tourmalet, Champs Elysées) zijn min of meer herkenbaar, maar echt mind-blowing is het allemaal niet. Zoals eerder gezegd is het natuurlijk heel moeilijk om 250 kilometer enigszins getrouw weer te geven en daarop kun je deze game dan ook niet afrekenen. Maar wat ze er wel instoppen qua herkenning moet dan ook goed zijn. En dat is het helaas niet. Grafisch kunnen we de game dan ook geen hoogvlieger noemen.

Ook op gebied van audio was het mogelijk om beter te doen. De fietsgeluiden kloppen wel en het schakelen en ademhaling ook. Echter, het gejoel van de toeschouwers is na de eerste kilometers al heel repetitief en je zult je zonder twijfel hier snel aan ergeren. Aan hun statische gedrag evenzeer. Leuk is dan weer de commentaarstem die af en toe wat info geeft over de vluchters, zo weet je meteen welk vlees er in de kuip zit wanneer je een ontsnapte kopgroep wil taxeren. Nog leuker zou het geweest zijn indien Cyanide voor deze job mensen als Michel Wuyts of Mart Smeets zou weten te strikken. Het zou alleen maar tot het echte koersgevoel bijdragen.

Een punt waar we nog steeds niet over uit zijn is hoe de game zich eigenlijk wil profileren. Le Tour de France - Season 2014 blijkt met een identiteitscrisis te kampen. Hoewel de game lijkt op een individuele ervaring (je moet rijden met één renner en gaan voor de glorie van die ene renner) kun je het op je eentje moeilijk klaren. Als je wat aan je ploegmaats wil hebben, dan moet je ze middels de B knop voortdurend zelf instructies geven. Dit doe je trouwens ploegmaat per ploegmaat. Je kunt dus niet zeggen: "He jongens, zet jullie allemaal op kop, hou het tempo hoog en zorg dat het peloton afgemat wordt." Een collectief commando is niet mogelijk. Vreemd allemaal, want we hadden gehoopt dat de game meer afstand zou nemen van Pro Cycling Manager (waar je effectief manager bent van een ploeg) en de wielerervaring van één renner voorop zou plaatsen. Om het manager aspect nog meer in de verf te zetten heeft Cyanide ook doelstellingen aan de Le Tour de France toegevoegd. Met de bronzen, zilveren, gouden en platina doelstellingen hopen ze dat je ook regelmatig de controle over andere van je ploegmaats overneemt (wat ook effectief tot de mogelijkheden behoort), maar volgens ons had dit zeker niet gemoeten. De één renner ervaring is een betere piste om te befietsen dan die van de ploeg. Anders ben je als Cyanide je eigen product aan het klonen.

Misschien hebben ze de mogelijkheid tot wisselen van renners erin gelaten omwille van het feit dat ritten ontzettend lang duren. We spreken over een half uur tot een uur per rit. Natuurlijk is er een optie om de ritten door te spoelen, maar dat voelt wat clenbuterol-esque aan. Het is dan ook niet moeilijk aan te nemen dat voor sommige gamers dit na een tijdje heel saai wordt. De vraag is of dit het soort gamers zijn die deze games kopen en blijven kopen.

Nieuw in de editie van dit jaar is de toevoeging van het speltype Pro Team. De toevoeging van deze modus trekt nog meer de kaart die in Pro Cycling Manager al lang succesvol is gebleken. In Pro Team ga je aan de slag met een kleine ploeg en moet - middels het behalen van doelstellingen - jaar na jaar groeien. Hoe beter de reputatie van je ploeg, hoe groter de kansen om betere renners binnen te halen en hoe groter de kansen om de Tour ook te winnen. Leuke nieuwe modus of eerder overbodig? Wij houden het op het laatste. De tijd en de middelen die aan de ontwikkeling hiervan werden uitgetrokken, hadden beter elders besteed kunnen worden.



Ten slotte is er ook de Versus modus. In deze modus kun je met twee spelers elkaar splitscreen het vuur aan de schenen leggen. Je kunt dit doen in één rit, of in een complete Tour de France. Wie liever samenwerkt in een en dezelfde ploeg, kan dit doen door speler 2 in singleplayer modus op start te laten rukken. Drop-in drop-out coöp dus. En beslist een leuke optie.

Het moet gezegd dat Le Tour de France - Season 2014 voor wielerfans zeker de moeite waard is. Toegegeven, de game kampt met een identiteitscrisis en kent heel wat punten die voor verbetering vatbaar zijn, maar het concept bevat enorm veel potentieel. Het is audiovisueel geen hoogvlieger, verre van, maar het bezorgt je wel een goed gevoel. De beleving is er, de shirts zijn er en de 3656 vermoeiende kilometers zijn er.