Het is een raar aanzicht als je tussen de immense menigte van de GamesCom zeven paar schoenen uit een zevental grafkisten ziet steken. Vervolgens zie je pas de handen, die een controller stevig vasthouden. De toon voor Castlevania: Lords of Shadow 2 was gezet.
Een half uur lang duurde mijn ervaring met Castlevania: Lords of Shadow 2. Niet vanuit een grafkist, maar achter de schermen bij Konami met het gemak van een fris glas Cola en een kleurrijk rietje. De kamer was wit, een scherp contrast met het grafveld uit de publieke ruimte. Ik had geen ervaring met de serie en al helemaal geen verwachtingen. Een Xbox 360 controller werd in mijn handen gestopt terwijl de game rustig opstartte. Met een nuchtere blik richtte ik mezelf tot de televisie. Het gescripte camerawerk van de intro ging feilloos over in een tutorial die mij in de zware schoenen plaatste van Dracula. Voordat de Cola opgedronken was gleden mijn vingers over de toetsen van de controller alsof ik de game zelf had gemaakt.
Deze controle kwam goed van pas toen het indrukwekkende kasteel van heer Dracula werd aangevallen. Er was geen sprake van een klein legertje aan lullige vijanden. Een immense steampunk-achtige mechanische reus viel het kasteel aan, geleid door een 'Golden Paladin' welke samen met vele anderen tegen de 'Lord of Darkness' strijden. De kop van het apparaat moest bereikt worden om de reus omver te werpen. Heel wat verdiepingen zou er een strijd afgestreden gaan worden. Gelukkig is dat in het geval van Castlevania geen ramp. In deze hack 'n slasher leer je hardleers hoe je het meest efficiënt je verschillende aanvallen kunt gebruiken en wanneer het tactisch is om een verdedigende houding aan te nemen. Dat moet ook wel, want je gezondheid wordt niet automatisch aangevuld en er liggen ook geen magische kisten met levensbubbels. In plaats hiervan heb je een magisch zwaard dat het leven van je vijanden steelt om het vervolgens aan de eigen gezondheidbalk toe te voegen. De relatie met je zwaard is dan ook een win-win situatie die je niet uit het oog kan verliezen.
Castlevania 2 nam een - voor mij - verrassende wending toen mij werd gevraagd om enkele gedeelten te beklimmen op eenzelfde wijze ik als Nathan Drake ooit de jungles van Uncharted beklom. Deze passages vereisen net wat meer finesse omdat de dood bij elk tandwiel op de loer ligt. Terwijl je een parcours van hindernissen zonder schram probeert te doorlopen vliegt er achter je nog een enorm irritante paladin die met z'n gouden vleugels en pijl en boog je eraf probeert te schieten. Inzicht en snelheid zijn een vereiste om deze trajecten in één keer heelhuids te overbruggen. De dood omarmde mij enkele keren, maar doorzettingsvermogen en bemoedigende woorden van de Konami PR-dames wisten mij tot de kop van de reus te brengen.
Met een gewelddadig luidruchtige dreun kwam het mechanische misbaksel ten val. Het misbaksel dat zichzelf een 'Golden Paladin' noemt kwam me nu persoonlijk een kopje kleiner maken. Dat was een klein inschattingsfoutje en nu zullen die gouden vleugels van hem nooit meer vliegen door de prachtige, doch donkere spelwereld. Dat maakte ook meteen een einde aan deze demo en liet me met verbazing achter. Zonder verwachtingen liep ik een half uur eerder de kleine witte ruimte binnen. Ik liep weg met het gevoel dat ik toch nog een tweetal games in mijn collectie mis.
|
